Wat is de Septuagint?
Septuagint (soms afgekort tot LXX) is de naam die aan de Griekse vertaling van de Joodse Geschriften is gegeven. De Septuagint heeft zijn oorsprong in Alexandrië, in Egypte, en werd tussen 300 en 200 voor Christus vertaald. Deze Griekse vertaling, die veel werd gebruikt door Hellenistische Joden, werd geproduceerd omdat veel Joden die zich door het rijk hadden verspreid hun Hebreeuwse taal begonnen te verliezen. Het vertalingsproces van Hebreeuws naar Grieks stelde ook veel niet-Joden in staat om een blik te werpen op het Jodendom. Volgens een oud document genaamd de Brief van Aristeas waren tijdens de heerschappij van Ptolemeus Philadelphus 70 tot 72 Joodse schriftgeleerden aangesteld om deze vertaling uit te voeren. De term "Septuagint" betekent 70 in Latijn, en de tekst is zo genoemd om naar de 70 schriftgeleerden te verwijzen.
Septuagint (soms afgekort tot LXX) is de naam die aan de Griekse vertaling van de Joodse Geschriften is gegeven. De Septuagint heeft zijn oorsprong in Alexandrië, in Egypte, en werd tussen 300 en 200 voor Christus vertaald. Deze Griekse vertaling, die veel werd gebruikt door Hellenistische Joden, werd geproduceerd omdat veel Joden die zich door het rijk hadden verspreid hun Hebreeuwse taal begonnen te verliezen. Het vertalingsproces van Hebreeuws naar Grieks stelde ook veel niet-Joden in staat om een blik te werpen op het Jodendom. Volgens een oud document genaamd de Brief van Aristeas waren tijdens de heerschappij van Ptolemeus Philadelphus 70 tot 72 Joodse schriftgeleerden aangesteld om deze vertaling uit te voeren. De term "Septuagint" betekent 70 in Latijn, en de tekst is zo genoemd om naar de 70 schriftgeleerden te verwijzen.
Volgens een oud document genaamd de Brief van Aristeas waren tijdens de heerschappij van Ptolemeus Philadelphus 70 tot 72 Joodse schriftgeleerden aangesteld om deze vertaling uit te voeren. De term "Septuagint" betekent 70 in Latijn, en de tekst is zo genoemd om naar de 70 schriftgeleerden te verwijzen.
(kaart: https://www.britannica.com/biography/Antiochus-IV-Epiphanes)
De invloed van de Septuagint op het Christendom.
In de eerste paar eeuwen na Christus was de Septuagint eveneens een Oude Testament-bron voor de vroege Christenen. Veel van de vroege Christenen spraken en lazen Grieks, en zij waren dus voor een groot gedeelte van hun begrip van het Oude Testament afhankelijk van de Septuagint-vertaling. De schrijvers van het Nieuwe Testament stelden hun vertrouwen ook voor een groot gedeelte in de Septuagint, omdat het grootste gedeelte van de citaten uit het Oude Testament die in het Nieuwe Testament voorkomen rechtstreeks geciteerd zijn uit de Septuagint (andere zijn geciteerd uit de Hebreeuwse teksten). Het is ook bekend dat de Griekse kerkvaders ook uit de Septuagint citeerden. Vandaag de dag vertrouwt de Oosterse Orthodoxe Kerk zelfs nog op de Septuagint voor haar leerstellingen uit het Oude Testament. Sommige moderne Bijbelvertalingen gebruiken naast de Hebreeuwse manuscripten ook de Septuagint als een brontekst.
Wat staat er in de Septuagint?
De Septuagint bevat de standaard 39 boeken van het gecanoniseerde Oude Testament en enkele apocriefe boeken. De term "Apocriefen" werd door de 5e-eeuwse bijbelgeleerde Jerome bedacht en refereert in het algemeen aan een verzameling oude Joodse geschriften die in de periode tussen het laatste boek van de Joodse geschriften, Maleachi, en de komst van Jezus Christus werden geschreven. De apocriefe boeken bevatten Judith, Tobit, Baruch, Sirach, de Wijsheid van Solomon, 1 Makkabeeën en 2 Makkabeeën, de twee boeken van Ezra, toevoegingen aan het boek Ester, toevoegingen aan het boek Daniël, en het gebed van Manasse.
(kaart: https://www.britannica.com/biography/Antiochus-IV-Epiphanes)
De invloed van de Septuagint op het Christendom.
In de eerste paar eeuwen na Christus was de Septuagint eveneens een Oude Testament-bron voor de vroege Christenen. Veel van de vroege Christenen spraken en lazen Grieks, en zij waren dus voor een groot gedeelte van hun begrip van het Oude Testament afhankelijk van de Septuagint-vertaling. De schrijvers van het Nieuwe Testament stelden hun vertrouwen ook voor een groot gedeelte in de Septuagint, omdat het grootste gedeelte van de citaten uit het Oude Testament die in het Nieuwe Testament voorkomen rechtstreeks geciteerd zijn uit de Septuagint (andere zijn geciteerd uit de Hebreeuwse teksten). Het is ook bekend dat de Griekse kerkvaders ook uit de Septuagint citeerden. Vandaag de dag vertrouwt de Oosterse Orthodoxe Kerk zelfs nog op de Septuagint voor haar leerstellingen uit het Oude Testament. Sommige moderne Bijbelvertalingen gebruiken naast de Hebreeuwse manuscripten ook de Septuagint als een brontekst.
Wat staat er in de Septuagint?
De Septuagint bevat de standaard 39 boeken van het gecanoniseerde Oude Testament en enkele apocriefe boeken. De term "Apocriefen" werd door de 5e-eeuwse bijbelgeleerde Jerome bedacht en refereert in het algemeen aan een verzameling oude Joodse geschriften die in de periode tussen het laatste boek van de Joodse geschriften, Maleachi, en de komst van Jezus Christus werden geschreven. De apocriefe boeken bevatten Judith, Tobit, Baruch, Sirach, de Wijsheid van Solomon, 1 Makkabeeën en 2 Makkabeeën, de twee boeken van Ezra, toevoegingen aan het boek Ester, toevoegingen aan het boek Daniël, en het gebed van Manasse.
De Apocriefe boeken werden om historische en religieuze redenen in de Septuagint opgenomen, maar zijn door de Protestantse Christenen en de Orthodoxe Joden niet gecanoniseerd (zij worden niet als door God geïnspireerd beschouwd) en werden opgenomen opgenomen in de Statenvertaling.
De Apocriefe boeken werden om historische en religieuze redenen in de Septuagint opgenomen, maar zijn door de protestantse Christenen en de orthodoxe Joden niet gecanoniseerd (zij worden niet als door God geïnspireerd beschouwd). De meeste hervormde leermeesters zullen er op wijzen dat de schrijvers van het Nieuwe Testament nooit uit de Apocriefe boeken citeerden, en dat de Apocriefen nooit als een onderdeel van de gecanoniseerde Joodse geschriften werden beschouwd. Maar, de Apocriefen zijn door de Rooms-katholieke Kerk en de Orthodoxe kerken in hun Bijbel opgenomen (behalve de boeken van Ezra en het gebed van Manasse).
De Apocriefe boeken werden om historische en religieuze redenen in de Septuagint opgenomen, maar zijn door de protestantse Christenen en de orthodoxe Joden niet gecanoniseerd (zij worden niet als door God geïnspireerd beschouwd). De meeste hervormde leermeesters zullen er op wijzen dat de schrijvers van het Nieuwe Testament nooit uit de Apocriefe boeken citeerden, en dat de Apocriefen nooit als een onderdeel van de gecanoniseerde Joodse geschriften werden beschouwd. Maar, de Apocriefen zijn door de Rooms-katholieke Kerk en de Orthodoxe kerken in hun Bijbel opgenomen (behalve de boeken van Ezra en het gebed van Manasse).