Israel vandaag actueel extra – 8 maart 2018.
Plan voor themapark in woestijnstad Dimona.
Plan voor themapark in woestijnstad Dimona.
Israël heeft het allemaal: archeologische opgravingen, natuurschoon, prachtige musea… Maar een themapark? Nee. Dat niet. Althans nog niet.
Maar nu zijn er plannen om een groot themapark te bouwen dat educatie en plezier combineert, zo meldt de Times of Israel. Het moet komen in Dimona, de stad in het zuiden van de Negev die bekend staat om zijn kernreactor. Het Pla’im Park (‘Park der Wonderen’) is een project van een groep plaatselijke zakenlieden dat wordt begeleidt door rabbijn Yosef Zvi Rimon, uit de nederzetting Alon Shvut op de Westelijke Jordaanoever.
De onroerend goed investeerder Tony Thwaites, die oorspronkelijk uit Engeland komt maar nu in Israël woont, vertelt dat het idee van Rimon kwam, die opmerkte dat zoiets nog niet bestond. Samen deden zij jarenlang onderzoek om het idee te ontwikkelen, spraken met ‘veel mensen’, onder wie ontwerpers van themaparken in Florida. Het park, dat zo’n 242 miljoen euro gaat kosten, is niet opgezet als een winstgevend project.
“Het gaat alleen om educatie,” zegt Thwaites. “Mensen die Israël bezoeken, zien veel geschiedenis en Joodse tragedie; dit legt uit waar Joods-zijn echt om gaat, en dat op een spannende en moderne manier.” Projectleider Lea Malul beschreef het park als een Joods ‘Magisch Koninkrijk’, een verwijzing naar één van de vier Disney World parken in de buurt van Orlando in Florida.
Er zijn zestien grote attracties gepland, waaronder een boottochtje dat over de dagen van de week gaat – waarbij sjabbat een eiland van rust is in het hectische geheel -, een Jacob’s Ladder en een achtbaan die door enorme boeken gaat en de Joden voorstelt als het volk van het boek.
De keuze voor de locatie voor het themapark is gemaakt door de Israëlische overheid, vertelt Thwaites, hoewel nog geen van de overheidsinstellingen die zijn benaderd door de plangroep fondsen voor het project hebben toegezegd. Toch is Thwaites er vrij zeker van dat de noodzakelijke financiering rond zal komen, omdat “er meer dan genoeg organisaties zijn met genoeg geld om dit te doen.”
Thwaites is blij met de locatie: “Dimona past prima in het plan om in het zuiden te bouwen en om infrastructuur en banen naar Dimona te brengen. Stel je voor wat dit zou doen in termen van banen en hotels, dat is iets heel positiefs.”
Uit: jonet.nl
Wel of niet schrijven over hakenkruizen op ijs?
Maar nu zijn er plannen om een groot themapark te bouwen dat educatie en plezier combineert, zo meldt de Times of Israel. Het moet komen in Dimona, de stad in het zuiden van de Negev die bekend staat om zijn kernreactor. Het Pla’im Park (‘Park der Wonderen’) is een project van een groep plaatselijke zakenlieden dat wordt begeleidt door rabbijn Yosef Zvi Rimon, uit de nederzetting Alon Shvut op de Westelijke Jordaanoever.
De onroerend goed investeerder Tony Thwaites, die oorspronkelijk uit Engeland komt maar nu in Israël woont, vertelt dat het idee van Rimon kwam, die opmerkte dat zoiets nog niet bestond. Samen deden zij jarenlang onderzoek om het idee te ontwikkelen, spraken met ‘veel mensen’, onder wie ontwerpers van themaparken in Florida. Het park, dat zo’n 242 miljoen euro gaat kosten, is niet opgezet als een winstgevend project.
“Het gaat alleen om educatie,” zegt Thwaites. “Mensen die Israël bezoeken, zien veel geschiedenis en Joodse tragedie; dit legt uit waar Joods-zijn echt om gaat, en dat op een spannende en moderne manier.” Projectleider Lea Malul beschreef het park als een Joods ‘Magisch Koninkrijk’, een verwijzing naar één van de vier Disney World parken in de buurt van Orlando in Florida.
Er zijn zestien grote attracties gepland, waaronder een boottochtje dat over de dagen van de week gaat – waarbij sjabbat een eiland van rust is in het hectische geheel -, een Jacob’s Ladder en een achtbaan die door enorme boeken gaat en de Joden voorstelt als het volk van het boek.
De keuze voor de locatie voor het themapark is gemaakt door de Israëlische overheid, vertelt Thwaites, hoewel nog geen van de overheidsinstellingen die zijn benaderd door de plangroep fondsen voor het project hebben toegezegd. Toch is Thwaites er vrij zeker van dat de noodzakelijke financiering rond zal komen, omdat “er meer dan genoeg organisaties zijn met genoeg geld om dit te doen.”
Thwaites is blij met de locatie: “Dimona past prima in het plan om in het zuiden te bouwen en om infrastructuur en banen naar Dimona te brengen. Stel je voor wat dit zou doen in termen van banen en hotels, dat is iets heel positiefs.”
Uit: jonet.nl
Wel of niet schrijven over hakenkruizen op ijs?
Twee nieuwsberichten het afgelopen weekend troffen mij. Ten eerste dat de ramen van restaurant Hacarmel aan de Amstelveenseweg in Amsterdam waren besmeurd (Het restaurant heeft Joodse eigenaars en begin december werden de ruiten van het restaurant ingeslagen door een pro-Palestijnse activist). En ten tweede dat er hakenkruizen waren getekend op het ijs aan de Amsterdamse Keizersgracht.
Dit zijn twee nare, afschuwelijke berichten, maar is media-aandacht noodzakelijk?
Toen het jaren geleden ‘in’ was om vliegtuigen te kapen, dacht ik: stel je voor dat dit geen nieuwsmelding was, dat de media hier geen enkele aandacht aan zouden geven. Wat is dan het nut van een kaping? Deze gedachte kwam ook bij me op bij het lezen van de twee nieuwsberichten van afgelopen weekend. Eigenlijk denk ik het bij iedere aanslag.
“Het is een ingewikkeld onderwerp dat veel nuance vraagt, en mogelijkerwijs bestaat er geen antwoord op mijn vraag.”
Waar gaat het om bij een aanslag? De dader(s) is/zijn uit op aandacht, op een verstoring van het alledaagse leven. Natuurlijk is het belangrijk om alert te zijn en te zorgen dat de maatschappij zuiver en veilig blijft. Maar zorg je met het vermelden van dit soort berichten niet juist voor het tegenovergestelde? De dader krijgt aandacht, heel veel aandacht. De actie brengt andere potentiële daders op ideeën; het zorgt voor paniek en angst bij slachtoffers, hun familieleden en iedereen die erover hoort en leest.
Het is een ingewikkeld onderwerp dat veel nuance vraagt, en mogelijkerwijs bestaat er geen antwoord op mijn vraag.
Geen aandacht kan immers ook betekenen dat er mensen zijn die denken: ach, het valt wel mee met die aanslagen. Als het om antisemitisch gerichte daden gaat, moet men – gezien het verleden – op de hoogte zijn van wat er gaande is.
In ieder geval gaat het om de manier waarop er aandacht wordt geschonken. Dat moet zeker niet vanuit sensatie; het moeten sobere, genuanceerde berichten zijn met duidelijke achtergronden.
Joanne Nihom
Uit: christenen voor israel
VS en Israël tonen duidelijke strategie tegen Iran.
Dit zijn twee nare, afschuwelijke berichten, maar is media-aandacht noodzakelijk?
Toen het jaren geleden ‘in’ was om vliegtuigen te kapen, dacht ik: stel je voor dat dit geen nieuwsmelding was, dat de media hier geen enkele aandacht aan zouden geven. Wat is dan het nut van een kaping? Deze gedachte kwam ook bij me op bij het lezen van de twee nieuwsberichten van afgelopen weekend. Eigenlijk denk ik het bij iedere aanslag.
“Het is een ingewikkeld onderwerp dat veel nuance vraagt, en mogelijkerwijs bestaat er geen antwoord op mijn vraag.”
Waar gaat het om bij een aanslag? De dader(s) is/zijn uit op aandacht, op een verstoring van het alledaagse leven. Natuurlijk is het belangrijk om alert te zijn en te zorgen dat de maatschappij zuiver en veilig blijft. Maar zorg je met het vermelden van dit soort berichten niet juist voor het tegenovergestelde? De dader krijgt aandacht, heel veel aandacht. De actie brengt andere potentiële daders op ideeën; het zorgt voor paniek en angst bij slachtoffers, hun familieleden en iedereen die erover hoort en leest.
Het is een ingewikkeld onderwerp dat veel nuance vraagt, en mogelijkerwijs bestaat er geen antwoord op mijn vraag.
Geen aandacht kan immers ook betekenen dat er mensen zijn die denken: ach, het valt wel mee met die aanslagen. Als het om antisemitisch gerichte daden gaat, moet men – gezien het verleden – op de hoogte zijn van wat er gaande is.
In ieder geval gaat het om de manier waarop er aandacht wordt geschonken. Dat moet zeker niet vanuit sensatie; het moeten sobere, genuanceerde berichten zijn met duidelijke achtergronden.
Joanne Nihom
Uit: christenen voor israel
VS en Israël tonen duidelijke strategie tegen Iran.
Foto: Premier Netanyahu ontmoet president Trump tijdens een bezoek aan Amerika. - Foto: Flash90.
De Israëlische premier Benjamin Netanyahu is momenteel in de Verenigde Staten om de jaarlijkse bijeenkomst van AIPAC, The American Public Affairs Committee, bij te wonen. Netanyahu ontmoette op maandag ook de Amerikaanse president Donald Trump en beide leiders wezen opnieuw op het gevaar dat Iran vormt, niet alleen voor Israël, maar voor de hele wereld.
De VS en Israël werken nauw samen om het Iraanse gevaar te beteugelen, vertelden Trump en Netanyahu tijdens een persconferentie op het Witte Huis na afloop van hun ontmoeting.
Hoe nauw, werd verder niet gespecificeerd om begrijpelijke redenen. Echter wie de gebeurtenissen over de laatste periode nauwlettend volgde, ziet hoe dat in zijn werk gaat.
Ten eerste is er de samenwerking om via de Verenigde Naties de druk op Iran te verhogen. Dit wordt gedaan via de VN Veiligheidsraad waar de Amerikanen resoluties hebben ingediend die beogen om opnieuw een zwaar sanctieregime op Iran in te stellen en om Iran veroordeeld te krijgen over haar expansionisme in het Midden-Oosten.
“De vraag is nu of Israël tijdig zal ingrijpen om een trauma zoals tijdens de Jom Kippoer Oorlog te voorkomen.”
Dit gedeelte van het diplomatieke offensief tegen Iran verloopt niet naar wens omdat Rusland dwars ligt en VN Veiligheidsraadresoluties tegen Iran tegenhoudt met zijn veto. Dat bleek vorige week opnieuw toen een door Engeland ingediende motie die beoogde om de Iraanse interventie in Jemen te veroordelen werd getorpedeerd door de Russen. Die interventie betreft het leveren van wapens aan de sjiitische ‘Houthi’ rebellen en het trainen van leden van deze militie die nu bijna constant Saoedi-Arabië bestoken met door Iran geleverde raketten.
Zoals bekend steunen Rusland en Iran ook het regime van de Syrische dictator Bashar al-Assad en proberen via de Syrische burgeroorlog hun invloedsfeer in het Midden-Oosten uit te breiden.
Een ander traject is om de Europese landen die betrokken waren bij de onderhandelingen over de nucleaire overeenkomst met Iran, zover te krijgen dat ze de deal openbreken om via nieuwe afspraken betere (IAEA) controle te krijgen over Iran’s nucleaire activiteiten.
De Fransen proberen de Iraanse regering zover te krijgen dat men bereid is om te praten over het Iraanse ballistische raketprogramma, maar de Ayatollahs in Teheran zijn niet van plan om concessies te doen op beide punten.
Nieuwe strategie.
Dan is er de militaire optie. Wie de gebeurtenissen in Syrië in februari goed volgde ziet dat er een verandering heeft plaatsgevonden in de houding van zowel Israël als de Verenigde Staten ten opzichte van de Iraanse expansionistische activiteiten in het door oorlog geteisterde land.
De Amerikanen waren de eersten die de nieuwe strategie ten opzichte van Iran in Syrië introduceerden. Op 7 februari 2018 vond er in de buurt van de Oost-Syrische stad Deir ez-Zur een incident plaats dat volledig verkeerd werd geïnterpreteerd door de media en waarnemers.
Die dag probeerde Iran om haar invloedssfeer in oost Syrië uit te breiden door een massale aanval te lanceren op de Syrian Democratic Forces (SDF) en Amerikaanse eenheden in de buurt van de stad Deir ez-Zur. De media concentreerde zich uitsluitend op berichten over de vermeende Russische betrokkenheid bij deze aanval die het leven zou hebben gekost aan tientallen of zelfs honderden Russische huurlingen die zich op een basis bevonden nabij het slagveld.
Het Duitse tijdschrift Der Spiegel onthulde vorige week echter dat de Russen niet deelnamen aan het offensief en waarschijnlijk werden aangevallen tijdens het ongekende Amerikaanse antwoord op de Iraanse agressie. Het Duitse tijdschrift onthulde verder dat sjiitische milities uit Pakistan en Irak en lokale, door Iran gesteunde, milities de SDF en de Amerikaanse soldaten aanvielen.
Der Spiegel stuurde een team van journalisten naar Deir ez Zur die vaststelden dat de Russen niet hadden deelgenomen aan de strijd en dat de ‘Syrische’ eenheden onder bevel stonden van niet nader genoemde Iraanse officieren.
Het doel van de aanval was om Iran definitieve controle te geven over het grensgebied met Irak – waar niet alleen de Syrische olie infrastructuur is gevestigd, maar dat ook essentieel is voor de zogenaamde ‘landcorridor’ die de Quds brigade van de Revolutionaire Garde over de laatste drie jaar heeft gerealiseerd. Deze corridor moet Iran verbinden met Israël en de Middellandse Zee waar de Iraniërs een marinehaven willen bouwen.
Het Amerikaanse antwoord op de aanvallen van de Sjiitische milities was overweldigend en een groot deel van de vijfhonderd man tellende aanvalsmacht werden gedood in een zes uur durend offensief waarbij ook vrijwel de hele militaire infrastructuur van de lokale Qudsbrigades werd verwoest.
De regels veranderd.
Drie dagen later reageerde Israël op vrijwel identieke wijze nadat de Israëlische luchtmacht een Iraans onbemand vliegtuig neerschoot dat het luchtruim in de buurt van Bet Shean in de Jordaanvallei binnen vloog. Het Israëlische leger reageerde met een bombardement op de Syrische luchtafweer en op Iraanse militaire complexen in Syrië waarbij meer dan de helft van de Syrische luchtafweersystemen werd vernietigd.
Beide reacties hadden als doel om Iran en haar bondgenoten duidelijk te maken dat ‘de regels van het spel’ definitief zijn veranderd en dat de VS en Israël voortaan hun zogenaamde ‘rode lijnen’ met betrekking tot Syrië, dat wil zeggen de Iraanse opmars langs de Irakese grens en richting de Golanhoogvlakte, consequent zullen hanteren.
In Israël zijn experts en commentatoren die de ontwikkelingen rond Irans activiteiten volgen ervan overtuigd geraakt dat de ‘volgende oorlog’ nu slechts een kwestie van tijd is. Die oorlog zal slechts te vergelijken zijn met de Zesdaagse Oorlog zoals Vic Rosenthal uitlegde in een nieuw artikel voor Jewish Press. “Er is een gevoel van ‘stilte voor de storm’” schreef Rosenthal die ervan overtuigd is dat Israël ook deze oorlog zal overleven.
Wat duidelijk is, is dat de Joodse staat en haar bondgenoten in de VS niet langer kunnen toekijken hoe Iran langzaam maar zeker Israël in een wurggreep probeert te krijgen. Sommige commentatoren roepen nu op tot preventieve actie omdat de verwachting is dat die ‘volgende oorlog’ een oorlog op vier of vijf fronten zal worden. Dat wil zeggen Libanon, Syrië, Gaza, Judea en Samaria en wellicht ook de Egyptische grens waar het ISIS-filiaal Wilayat Sinai nu onder druk wordt gezet door zowel het Egyptische leger als de IDF.
Wat betreft het front op de zogenaamde Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) ook daar is een patroon zichtbaar waarbij de IDF te maken heeft met een toename in schietincidenten en andere terreuraanslagen die lange tijd niet werden gehanteerd door Hamas en andere Palestijnse terreurbewegingen.
De vraag is nu of Israël tijdig zal ingrijpen om een trauma zoals tijdens de Jom Kippoer Oorlog te voorkomen. Afgaande op wat er in Februari in Syrië gebeurde lijkt het er sterk op dat de Israël voor het model van de Zesdaagse Oorlog zal gaan kiezen. Dat wil zeggen preventief ingrijpen met het volledige militair potentieel dat het land tot haar beschikking heeft.
Over de auteur.
Yochanan Visser Yochanan Visser maakte vanuit Nederland alija naar Israël waar hij Missing Peace oprichtte, een onderzoeksjournalistiekbureau om de werkelijkheid achter de eenzijdige berichtgeving over Israël bloot te leggen. Zijn grondige research heeft menig fabeltje over Israël weerlegd. In december 2014 werd hij de Midden-Oosten correspondent van Western Journalism, een van de snelst groeiende news sites in Amerika. De focus van zijn werk is om de situatie van Israël in het snel veranderende Midden-Oosten uit te leggen aan een zo groot mogelijk publiek.
Uit: christenen voor israel