Zij willen winnen. Wij ook.

Eerder deze week schreef ik een lang artikel waarin ik uitlegde waarom het zo moeilijk is om met Gaza om te gaan. En daarin beschreef ik een oplossing in algemene termen (het korte antwoord: een enorme klap om Hamas te dwingen tot ontwapening, gevolgd door een "lichte" militaire bezetting).

Ik dacht dat het deze keer - we hebben immers voor één keer een Amerikaanse regering aan onze kant - anders zou zijn, deze keer zou de IDF het aanpakken en meer doen dan alleen "het gras maaien". Bibi had het hardop gezegd, gepantserde troepen stonden klaar aan de grens en we hadden net zo'n 690 raketten, 14 miljoen dollar aan schade en vier dode Israëliërs geïncasseerd.

Maar ik had het mis. We hebben nog maar net het onkruid bijgeknipt, en de IDF gaf het bevel om een einde te maken aan de gevechten vóór de herdenkingsdag en de onafhankelijkheidsdag deze week, en het Eurovisie Songfestival dat aanstaande dinsdag in Tel Aviv zal beginnen. Er wordt nog speciaal gemeld dat het IDF werd gedwongen "om de opslagfaciliteiten voor langeafstandsraketten van Hamas te sparen", wat volgens mij opmerkelijk contraproductief is als men een verstoring van voorvallen in Tel Aviv en Jeruzalem wil voorkomen.
Er is een soort staakt-het-vuren bereikt, wat waarschijnlijk betekent dat Israël de overdracht van miljoenen dollars vanuit Qatar aan Hamas moet faciliteren, en wie weet welke andere concessies nog meer.

Regeringsfunctionarissen drongen erop aan dat er niets minder belangrijk was voor hun besluiten dan het Eurovisie Songfestival. Maar natuurlijk, niets was belangrijker dan dat.

Bibi en de anderen doen er absoluut alles aan om Israël te presenteren als een geavanceerd land in Europese of Noord-Amerikaanse stijl, een land waar (misschien in tegenstelling tot het Europa of Amerika van vandaag) de kans op terrorisme of oorlog minuscuul is, en waar we een enorm overdreven spektakel zoals het Eurovisie Songfestival als vanzelfsprekend opvoeren.

Dit is niet waar. Wij zijn een klein land dat al sinds 1948 in oorlog is, waar opeenvolgende nalatige regeringen gevaarlijke terroristische proxies van onze vijanden aan onze grenzen hebben laten opbloeien, en waar regelmatig terrorisme en oplaaiing van geweld plaatsvindt. We zijn ook niet echt het eerste wereldland dat we graag willen zijn (je kunt dit zien in de armere wijken van onze steden of in de zogenaamde "periferie").
Krijg je het gevoel dat ik denk dat we onze prioriteiten verkeerd stellen? Je hebt gelijk.

Hamas en de Islamitische Jihad-organisatie begrijpen de redenen voor onze terughoudendheid om met hen in gesprek te gaan: omdat we bang zijn voor een bredere multi-front oorlog, omdat we geen bevredigend plan voor Gaza lijken te hebben als Hamas instort, en omdat we ons niet in verlegenheid willen laten brengen door terrorisme tijdens - of zelfs maar gericht op - het Eurovisie Songfestival. Dus hebben ze hun eisen gesteld en wij hebben toegegeven. Noem het afpersing of noem het jizya, maar ze hebben gekregen wat ze wilden.

De inwoners van Sderot en andere gemeenschappen in de buurt van Gaza zijn opmerkelijk geduldig geweest, aangezien dit steeds weer gebeurt. Het is al decennialang aan de gang: de eerste raketten werden in 2001 naar Sderot gelanceerd en de aanvallen namen toe nadat Israël de Strook in 2005 had verlaten, en nog meer na de staatsgreep van Hamas in 2007. Om de paar maanden worden de levens van de bewoners massaal verstoord.

Hun kinderen - die sinds hun geboorte onzeker zijn - lijden aan PTSS. Het is opmerkelijk dat er zo weinig gezinnen zijn die zijn gevlucht. Hoe lang mogen we verwachten dat ze geduld hebben? Natuurlijk is het moeilijk om een eerlijke prijs te krijgen voor een huis in de regio, dus misschien voelen velen van hen zich niet alleen angstig, maar voelen zich ook gevangen.

En het conflictgebied groeit naarmate Hamas en de Islamitische Jihad hun raketten verbeteren en hun bereik vergroten. Vroeger waren het alleen Sderot en enkele lokale kibboetsim en moshavim. Nu is het net zo vaak Ashkelon, waar twee van de vier doden - moorden - deze week zijn gevallen. Ze hebben raketten die Tel Aviv of Jeruzalem kunnen bereiken, hoewel er daar minder van zijn. Vandaag.

De regering zegt ons dat het inderdaad verschrikkelijk is, vooral voor degenen die familieleden hebben verloren, maar dat het niet existentieel. Want kijk eens hoeveel mensen er elk jaar omkomen bij verkeersongevallen. Ondertussen zijn er zoveel redenen dat er nu niets meer gedaan kan worden, maar we hebben een plan en het zal snel worden uitgevoerd.

Nee. Genoeg. De meest fundamentele verplichting van een overheid onder het sociale contract is om haar burgers te beschermen, en dat doen ze niet. Zeg me niet dat het onmogelijk is. Waarom zijn de barbaren van Hamas en de Islamitische Jihad in staat om ons te slim af te zijn, om ons in een val te zetten waar we niet aan kunnen ontsnappen? Hebben we de verkeerde generaals? De verkeerde regering? Zitten alle slimme mensen in de hightech? Is het probleem, zoals sommigen zeggen, dat elke commandant een advocaat aan zijn zijde moet hebben? We zijn sterker, we hebben een luchtmacht die kwalitatief de beste ter wereld is, we hebben een vloot van drones, tanks, de beste wapens in de wereld. Waarom kunnen we dit niet oplossen?

Nou, hier is een mogelijke reden. Het wordt geïllustreerd door dit recente nieuwsbericht.
Dinsdagavond begon de Israëlische herdenkingsdag voor 23.741 gevallen soldaten en terreurslachtoffers met een ceremonie in Jeruzalem. Dit is een diep ontroerende gebeurtenis voor Israëliërs, aangezien er maar weinig families zijn die geen vriend of familielid hebben verloren aan oorlog of terrorisme.

Een organisatie genaamd "Combatants for Peace" (CFP) organiseerde een "Alternative Memorial Day" evenement waarin zowel Israëliërs als Palestijnen uit de gebieden die familieleden verloren hebben in het conflict samen zullen rouwen. CFP wordt bijna volledig gefinancierd door buitenlandse bijdragen, van het American New Israel Fund, en Duitse en Zwitserse groepen.

De implicatie is dat er geen moreel verschil is. Iemand die doodgeschoten wordt omdat hij een willekeurige Jood op straat probeert neer te steken is het slachtoffer van het conflict, net als de Jood die hij neerstak. De Palestijn die wordt gedood als hij zich op mensen stort die wachten bij een bushalte, verdient hetzelfde respect als degene die hij vermoordt.

Het is dan ook niet verrassend dat veel Israëliërs het obsceen vinden om gevallen soldaten, politieagenten en terreurslachtoffers gelijk te stellen aan de Palestijnse terroristen die hen vermoord hebben. Premier Netanyahu verwierp een verzoek om inreisvergunningen aan Palestijnen toe te staan en het land binnen te komen voor de ceremonie. Hij noemde veiligheid als reden, maar ik vermoed dat hij vond dat het nationale zelfrespect dit vereiste.

Het Hooggerechtshof echter, heeft in antwoord op een petitie van CFP, de premier terzijde geschoven en de regering bevolen 100 vergunningen te verlenen.
De leden van Hamas en de Islamitische Jihad willen winnen. Zij willen Joden doden en de Joodse staat elimineren. Zij willen dit met heel hun hart.
Willen wij net zo graag overleven als zij ons willen vernietigen?

Door: Victor Rosenthal

Bron: They want to win. Do we? | Abu Yehuda

Via: Wim Jongman (9 mei 2019)