Israël vandaag - 17 oktober 2016.
De Jom Kippoeroorlog en de oliecrisis van 1973.
Op woensdag 12 oktober vierde het Joodse volk Jom Kippoer. Deze dag wordt als de belangrijkste en heiligste dag beschouwd in het Jodendom. Jom Kippoer wordt in de Tenach beschreven in de boeken Leviticus 16:1-34 en 23:26-32 en Numeri 29:7. De dag valt op 10 tisjri op de joodse kalender. Jom Kippoer was de ene dag in het jaar dat de hogepriester de allerheiligste plaats in de tempel te Jeruzalem betrad om te pleiten voor Gods volk.
In 1973 viel Jom Kippoer op 6 oktober en het was op deze dag dat Egypte, Syrië en hun diverse bondgenoten onverwacht Israël aanvielen met de bedoeling het van de kaart van het Midden-Oosten te verwijderen en de bewoners de Middellandse zee in te drijven. De Jom Kippoer oorlog wordt ook wel de Oktoberoorlog of de Ramadanoorlog genoemd. De wereldleiders keken toe toen Israël vernietigd dreigde te worden.
De echo van de smadelijke militaire nederlaag in de zesdaagse oorlog dreunde noch steeds na in Egypte, Syrië en Jordanië. Nasser was op 28 september 1970 aan een hartaanval overleden en opgevolgd door Anwar Sadat . Egypte zon op wraak om de schande van de nederlaag van 1967 voor eens en voor altijd uit te wissen. Israël bood na de zesdaagse oorlog onmiddellijk land aan in ruil voor vrede maar op 1 september besloot de Arabische Liga in Khartoem echter tot de drie beruchte nee’s: Vrede met Israël: Nee! Onderhandelingen met Israël: Nee! Erkenning van Israël: Nee! Daarnaast hadden een aantal Arabische landen in Khartoem verklaard de strijd voort te zullen zetten.
Op woensdag 12 oktober vierde het Joodse volk Jom Kippoer. Deze dag wordt als de belangrijkste en heiligste dag beschouwd in het Jodendom. Jom Kippoer wordt in de Tenach beschreven in de boeken Leviticus 16:1-34 en 23:26-32 en Numeri 29:7. De dag valt op 10 tisjri op de joodse kalender. Jom Kippoer was de ene dag in het jaar dat de hogepriester de allerheiligste plaats in de tempel te Jeruzalem betrad om te pleiten voor Gods volk.
In 1973 viel Jom Kippoer op 6 oktober en het was op deze dag dat Egypte, Syrië en hun diverse bondgenoten onverwacht Israël aanvielen met de bedoeling het van de kaart van het Midden-Oosten te verwijderen en de bewoners de Middellandse zee in te drijven. De Jom Kippoer oorlog wordt ook wel de Oktoberoorlog of de Ramadanoorlog genoemd. De wereldleiders keken toe toen Israël vernietigd dreigde te worden.
De echo van de smadelijke militaire nederlaag in de zesdaagse oorlog dreunde noch steeds na in Egypte, Syrië en Jordanië. Nasser was op 28 september 1970 aan een hartaanval overleden en opgevolgd door Anwar Sadat . Egypte zon op wraak om de schande van de nederlaag van 1967 voor eens en voor altijd uit te wissen. Israël bood na de zesdaagse oorlog onmiddellijk land aan in ruil voor vrede maar op 1 september besloot de Arabische Liga in Khartoem echter tot de drie beruchte nee’s: Vrede met Israël: Nee! Onderhandelingen met Israël: Nee! Erkenning van Israël: Nee! Daarnaast hadden een aantal Arabische landen in Khartoem verklaard de strijd voort te zullen zetten.
Anwar Sadat.
Sadat zag wel wat in een nieuwe oorlog tegen Israël en geloofde in een snelle overwinning en riep bereid te zijn 1 miljoen soldaten op te offeren in de strijd tegen Israël: ”Wij zullen niet alleen ons land bevrijden, maar wij zullen ook die Israëlische verwaandheid uitroeien, zodat de Joden weer terugkeren naar de status die zij vroeger in het Midden-Oosten onder ons hadden. Want ons boek, de Koran, geeft die status duidelijk aan: ,,Hun bestemming is dat zij leven in vernedering en ellende.” In mei 1973, mobiliseerde Sadat het Egyptische leger.
In Israël geloofde men echter niet dat de Arabische landen nogmaals een grootscheepse aanval op Israël zouden aandurven. De schok was daarom enorm toen Egypte, onder leiding van Sadat, en Syrië onder leiding van Hafiz al-Assad, een gecoördineerde verrassingsaanval uitvoerden. De oorlog begon op 6 oktober en duurde tot 22 of 24 oktober afhankelijk van het oorlogsfront. De aanval viel samen met de Ramadan, de islamitische vastenmaand en mede daardoor achtte Israël een verrassingsaanval onwaarschijnlijk en het verrassingseffect dus het grootst. De Egyptische aanval kreeg de codenaam Operatie Badr.
Terwijl de synagogen vol waren met vastende en biddende gelovigen, gingen de Syrische en Egyptische strijdkrachten tot de aanval over. Israël was volkomen onvoorbereid. Het gehele openbare leven lag plat in Israël en een deel van het leger plus alle reservisten waren met verlof, zodat het land enorm kwetsbaar was op dat moment. Velen brachten de dag door in familiekring. Niemand had verwacht dat de Arabieren op deze heilige dag zouden aanvallen. Op de Golan Hoogvlakte stonden 180 Israëlische tanks tegenover 1400 Syrische. Aan het Suezkanaal stonden 500 Israëlische militairen tegenover 80.000 Egyptenaren. Israël kreeg niet alleen met Egypte en Syrië te maken maar ook met Algerije, Irak, Soedan, Marokko, Libië, Koeweit, Saoedi-Arabië en Tunesië stuurden militairen, tanks en/of gevechtsvliegtuigen naar de strijd. Zelfs Cuba zond ongeveer 1500 soldaten met een aantal tanks en helikopters.
De grondaanval van Egypte werd voorafgegaan door een verrassingsaanval met 200 vliegtuigen die grote schade aanrichtten. Deze aanval werd gecombineerd met een zwaar artilleriebombardement en daarnaast rukte de infanterie vanuit Egypte op via pontonbruggen over het Suezkanaal. Egypte bestormde de “Bar Lev”-linie aan de Israëlische kant van het Suez Kanaal, met in totaal 80.000 man aan troepen, 850 tanks en 11.000 ander militair materieel. Weliswaar probeerde de Israëlische luchtmacht de troepen en de bruggen aan te vallen, maar werd met flinke verliezen teruggeslagen door de SAM-batterijen. Binnen 24 uur werd de linie door het Egyptische leger onder de voet gelopen, slechts één van de vele verdedigingsforten wist tot het eind toe stand te houden. 's Avonds begonnen de eerste Egyptische tanks het Suez kanaal over te steken, en de volgende ochtend stonden er al 850 tanks en 32.000 man aan de overzijde van het Suezkanaal. De eerste dagen, 6 tot 10 oktober, verloor Israël minstens 49 vliegtuigen en 500 tanks. Maar in de Sinaï troffen ze 60.000 Israëlische manschappen en 600 tanks tegenover zich. In de Sinaï werd een tankslag geleverd zoals zelden in de wereld te zien is geweest. De aanval van Egypte mislukte en kostte Sadat tussen de 150 en 250 tanks en raakte het Egyptische leger in een klap het initiatief kwijt.
Sadat weigerde echter zijn troepen terug te trekken uit de Sinaï, waardoor uiteindelijk 70.000 manschappen plus 720 tanks opgesloten zaten terwijl Israëlische troepen richting Cairo oprukten. Op 15 oktober lanceerde Israël operatie Abiray-Lev. Israëlische eenheden dreven een wig tussen de noordelijke en zuidelijke Egyptische legers en bereikten het Suezkanaal. Daar werd een brug geslagen en werden 30 tanks en parachutisten over het kanaal gezet, waar ze een bruggenhoofd vestigden. De parachutisten vielen de nabije SAM-batterijen vanaf de grond aan waardoor de luchtmacht het bruggenhoofd kon beschermen, en al snel stroomden meer troepen binnen en werd het bruggenhoofd uitgebreid.
Sadat zag wel wat in een nieuwe oorlog tegen Israël en geloofde in een snelle overwinning en riep bereid te zijn 1 miljoen soldaten op te offeren in de strijd tegen Israël: ”Wij zullen niet alleen ons land bevrijden, maar wij zullen ook die Israëlische verwaandheid uitroeien, zodat de Joden weer terugkeren naar de status die zij vroeger in het Midden-Oosten onder ons hadden. Want ons boek, de Koran, geeft die status duidelijk aan: ,,Hun bestemming is dat zij leven in vernedering en ellende.” In mei 1973, mobiliseerde Sadat het Egyptische leger.
In Israël geloofde men echter niet dat de Arabische landen nogmaals een grootscheepse aanval op Israël zouden aandurven. De schok was daarom enorm toen Egypte, onder leiding van Sadat, en Syrië onder leiding van Hafiz al-Assad, een gecoördineerde verrassingsaanval uitvoerden. De oorlog begon op 6 oktober en duurde tot 22 of 24 oktober afhankelijk van het oorlogsfront. De aanval viel samen met de Ramadan, de islamitische vastenmaand en mede daardoor achtte Israël een verrassingsaanval onwaarschijnlijk en het verrassingseffect dus het grootst. De Egyptische aanval kreeg de codenaam Operatie Badr.
Terwijl de synagogen vol waren met vastende en biddende gelovigen, gingen de Syrische en Egyptische strijdkrachten tot de aanval over. Israël was volkomen onvoorbereid. Het gehele openbare leven lag plat in Israël en een deel van het leger plus alle reservisten waren met verlof, zodat het land enorm kwetsbaar was op dat moment. Velen brachten de dag door in familiekring. Niemand had verwacht dat de Arabieren op deze heilige dag zouden aanvallen. Op de Golan Hoogvlakte stonden 180 Israëlische tanks tegenover 1400 Syrische. Aan het Suezkanaal stonden 500 Israëlische militairen tegenover 80.000 Egyptenaren. Israël kreeg niet alleen met Egypte en Syrië te maken maar ook met Algerije, Irak, Soedan, Marokko, Libië, Koeweit, Saoedi-Arabië en Tunesië stuurden militairen, tanks en/of gevechtsvliegtuigen naar de strijd. Zelfs Cuba zond ongeveer 1500 soldaten met een aantal tanks en helikopters.
De grondaanval van Egypte werd voorafgegaan door een verrassingsaanval met 200 vliegtuigen die grote schade aanrichtten. Deze aanval werd gecombineerd met een zwaar artilleriebombardement en daarnaast rukte de infanterie vanuit Egypte op via pontonbruggen over het Suezkanaal. Egypte bestormde de “Bar Lev”-linie aan de Israëlische kant van het Suez Kanaal, met in totaal 80.000 man aan troepen, 850 tanks en 11.000 ander militair materieel. Weliswaar probeerde de Israëlische luchtmacht de troepen en de bruggen aan te vallen, maar werd met flinke verliezen teruggeslagen door de SAM-batterijen. Binnen 24 uur werd de linie door het Egyptische leger onder de voet gelopen, slechts één van de vele verdedigingsforten wist tot het eind toe stand te houden. 's Avonds begonnen de eerste Egyptische tanks het Suez kanaal over te steken, en de volgende ochtend stonden er al 850 tanks en 32.000 man aan de overzijde van het Suezkanaal. De eerste dagen, 6 tot 10 oktober, verloor Israël minstens 49 vliegtuigen en 500 tanks. Maar in de Sinaï troffen ze 60.000 Israëlische manschappen en 600 tanks tegenover zich. In de Sinaï werd een tankslag geleverd zoals zelden in de wereld te zien is geweest. De aanval van Egypte mislukte en kostte Sadat tussen de 150 en 250 tanks en raakte het Egyptische leger in een klap het initiatief kwijt.
Sadat weigerde echter zijn troepen terug te trekken uit de Sinaï, waardoor uiteindelijk 70.000 manschappen plus 720 tanks opgesloten zaten terwijl Israëlische troepen richting Cairo oprukten. Op 15 oktober lanceerde Israël operatie Abiray-Lev. Israëlische eenheden dreven een wig tussen de noordelijke en zuidelijke Egyptische legers en bereikten het Suezkanaal. Daar werd een brug geslagen en werden 30 tanks en parachutisten over het kanaal gezet, waar ze een bruggenhoofd vestigden. De parachutisten vielen de nabije SAM-batterijen vanaf de grond aan waardoor de luchtmacht het bruggenhoofd kon beschermen, en al snel stroomden meer troepen binnen en werd het bruggenhoofd uitgebreid.
Israëlische soldaten steken het Suezkanaal over richting Cairo in Egypte.
De Syrische aanval.
Aan het Syrische front verliep de opmars van het Syrische leger aanvankelijk al even succesvol als dat van Egypte. Syrië opende de aanval op de Golan hoogvlakte met 40.000 man en 1400 tanks van Russische makelij. Israël stelde daar maar 180 tanks en 4000 troepen tegenover. Bovendien hadden de Syriërs de steun van Irakese eenheden, waar Israël absoluut niet op had gerekend. Ondanks een felle verdediging van Israëlische kant braken ze door de Israëlische linies en trokken de Golan hoogvlakte op. De Syrische aanval was ook gericht tegen Israëlische nederzettingen en Syrische tankeenheden waren er bijna in geslaagd door de Israëlische verdedigingslijn heen te breken die de bevolkingscentra in het noorden beschermden. De Israëlische commandant van de eenheid, die belast was met de verdediging van de steden en dorpen in het noorden van Israël, getuigde later dat ze het “gevoel hadden dat er een nieuwe Holocaust aan zat te komen”. Iedereen wist wat Syrische soldaten deden met gevangen burgers, nadat ze voordien al gevangen Israëli’s hadden vermoord en verminkt.
De Syriërs rukten de eerste dag op tot ongeveer halverwege het Meer van Galilea, terwijl Syrische commando's de observatiepost op de berg Hermon innamen. Bovendien konden de Syriërs met hun luchtdoelgeschut 40 Israëlische vliegtuigen neerhalen. Syrië had zich echter misrekend in de snelheid waarmee Israël reservisten kon oproepen. Men rekende op ten minste 24 uur, maar reeds na 6 uur verschenen de eerste reservisten aan het front. Dit kwam deels doordat het mobiliseren makkelijker ging dan gedacht, omdat alle reservisten dan wel thuis dan wel in de synagoge zaten.
De Syrische aanval.
Aan het Syrische front verliep de opmars van het Syrische leger aanvankelijk al even succesvol als dat van Egypte. Syrië opende de aanval op de Golan hoogvlakte met 40.000 man en 1400 tanks van Russische makelij. Israël stelde daar maar 180 tanks en 4000 troepen tegenover. Bovendien hadden de Syriërs de steun van Irakese eenheden, waar Israël absoluut niet op had gerekend. Ondanks een felle verdediging van Israëlische kant braken ze door de Israëlische linies en trokken de Golan hoogvlakte op. De Syrische aanval was ook gericht tegen Israëlische nederzettingen en Syrische tankeenheden waren er bijna in geslaagd door de Israëlische verdedigingslijn heen te breken die de bevolkingscentra in het noorden beschermden. De Israëlische commandant van de eenheid, die belast was met de verdediging van de steden en dorpen in het noorden van Israël, getuigde later dat ze het “gevoel hadden dat er een nieuwe Holocaust aan zat te komen”. Iedereen wist wat Syrische soldaten deden met gevangen burgers, nadat ze voordien al gevangen Israëli’s hadden vermoord en verminkt.
De Syriërs rukten de eerste dag op tot ongeveer halverwege het Meer van Galilea, terwijl Syrische commando's de observatiepost op de berg Hermon innamen. Bovendien konden de Syriërs met hun luchtdoelgeschut 40 Israëlische vliegtuigen neerhalen. Syrië had zich echter misrekend in de snelheid waarmee Israël reservisten kon oproepen. Men rekende op ten minste 24 uur, maar reeds na 6 uur verschenen de eerste reservisten aan het front. Dit kwam deels doordat het mobiliseren makkelijker ging dan gedacht, omdat alle reservisten dan wel thuis dan wel in de synagoge zaten.
Israëlische troepen trekken richting Syrië.
De Syrische aanval liep al na een dag vast, en op 8 oktober gingen de Israëli's in de tegenaanval en was Syrië het initiatief verloren. Ook wist de Israëlische luchtmacht de luchtafweer te omzeilen door via het neutrale Jordanië de troepen in de flank aan te vallen. Op 10 oktober waren de laatste Syrische eenheden verdreven. Israël besloot hierop verder te gaan en Syrië binnen te vallen. De reden hiervoor was dat op dat moment de Syriërs weliswaar verdreven waren, maar de Egyptenaren nog steeds een deel van de strook in de Sinaï bezet hielden. Netto zou dit dus gezien kunnen worden als een Israëlische nederlaag, en om dit te voorkomen besloot men Syrië binnen te vallen en daar een gebied te bezetten. Het Israëlische leger rukte op tot 20 km van Damascus, zodat de Syrische hoofdstad binnen artillerie bereik kwam. Israël had toen de strijd met Syrië definitief kunnen beslissen als niet Amerika tussenbeide was gekomen en Israël had opgedragen de opmars te staken. De tussenkomst van Amerika kwam nadat Rusland had gedreigd Syrië te hulp te komen.
De secretaris-generaal van de VN, ex-nazi Kurt Waldheim, kwam pas in actie toen Israël onverwacht de overhand kreeg. Op 22 oktober 1973 kwam de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in actie en vaardigde (resolutie 338) uit door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie gezamenlijk ingediend, waarmee men een zwaardere militaire nederlaag voor Egypte en Syrië voorkwam.
Egypte verloor gedurende de oorlog 10.000 man. 8000 werden gevangen genomen. Verder verloor het 1000 tanks en 283 vliegtuigen. Syrië verloor 4000 man, 1100 tanks en 186 vliegtuigen. Aan Israëlische zijde waren 2569 doden te betreuren en meer dan 7500 gewonden, 301 Israëliërs werden krijgsgevangen genomen, en tientallen raakten zoek. Het Israëlische leger verloor 102 vliegtuigen en ongeveer 800 tanks. Ondanks de enorme verliezen aan Egyptische kant vertelde Sadat in een toespraak op 16 oktober 1973 aan zijn volk: “De Egyptische strijdkrachten hebben een wonder bereikt en de vijand uit balans gebracht en verrassend verslagen. Egypte is in “zijn eer hersteld.” Toen Israël zich later uit Port Said terugtrok, trokken de Egyptenaren in een grote overwinningsparade de stad binnen. Die dag werd in Egypte zelfs tot een nationale feestdag uitgeroepen, compleet met toeters en bellen, militaire parades en overvliegende gevechtsvliegtuigen. Sadat beweerde dat Egypte slechts met een bestand had ingestemd om Israël niet verder te vernederen. Maar in werkelijkheid werd Egypte van een vernietigende nederlaag gered door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger en de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, die aan de zijlijn toekeek toen Israël leek te worden vernietigd.
De Syrische aanval liep al na een dag vast, en op 8 oktober gingen de Israëli's in de tegenaanval en was Syrië het initiatief verloren. Ook wist de Israëlische luchtmacht de luchtafweer te omzeilen door via het neutrale Jordanië de troepen in de flank aan te vallen. Op 10 oktober waren de laatste Syrische eenheden verdreven. Israël besloot hierop verder te gaan en Syrië binnen te vallen. De reden hiervoor was dat op dat moment de Syriërs weliswaar verdreven waren, maar de Egyptenaren nog steeds een deel van de strook in de Sinaï bezet hielden. Netto zou dit dus gezien kunnen worden als een Israëlische nederlaag, en om dit te voorkomen besloot men Syrië binnen te vallen en daar een gebied te bezetten. Het Israëlische leger rukte op tot 20 km van Damascus, zodat de Syrische hoofdstad binnen artillerie bereik kwam. Israël had toen de strijd met Syrië definitief kunnen beslissen als niet Amerika tussenbeide was gekomen en Israël had opgedragen de opmars te staken. De tussenkomst van Amerika kwam nadat Rusland had gedreigd Syrië te hulp te komen.
De secretaris-generaal van de VN, ex-nazi Kurt Waldheim, kwam pas in actie toen Israël onverwacht de overhand kreeg. Op 22 oktober 1973 kwam de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in actie en vaardigde (resolutie 338) uit door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie gezamenlijk ingediend, waarmee men een zwaardere militaire nederlaag voor Egypte en Syrië voorkwam.
Egypte verloor gedurende de oorlog 10.000 man. 8000 werden gevangen genomen. Verder verloor het 1000 tanks en 283 vliegtuigen. Syrië verloor 4000 man, 1100 tanks en 186 vliegtuigen. Aan Israëlische zijde waren 2569 doden te betreuren en meer dan 7500 gewonden, 301 Israëliërs werden krijgsgevangen genomen, en tientallen raakten zoek. Het Israëlische leger verloor 102 vliegtuigen en ongeveer 800 tanks. Ondanks de enorme verliezen aan Egyptische kant vertelde Sadat in een toespraak op 16 oktober 1973 aan zijn volk: “De Egyptische strijdkrachten hebben een wonder bereikt en de vijand uit balans gebracht en verrassend verslagen. Egypte is in “zijn eer hersteld.” Toen Israël zich later uit Port Said terugtrok, trokken de Egyptenaren in een grote overwinningsparade de stad binnen. Die dag werd in Egypte zelfs tot een nationale feestdag uitgeroepen, compleet met toeters en bellen, militaire parades en overvliegende gevechtsvliegtuigen. Sadat beweerde dat Egypte slechts met een bestand had ingestemd om Israël niet verder te vernederen. Maar in werkelijkheid werd Egypte van een vernietigende nederlaag gered door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger en de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, die aan de zijlijn toekeek toen Israël leek te worden vernietigd.
Henry Kissinger.
Henry Kissinger gelastte tijdens deze oorlog de Amerikaanse wapenleveranties aan Israël te vertragen en pas weer te willen leveren op voorwaarde dat Golda Meir zou aftreden ten gunste van Yitzhak Rabin. De New York Times schreef drie jaar later dat Kissinger de wapenleveranties doelbewust vertraagde omdat ,,hij Israël net genoeg wilde laten bloeden om ze zo rijp te maken voor de naoorlogse diplomatie die hij in gedachten had.” De Nederlandse minister van Defensie Henk Vredeling gaf tijdens deze oorlog op eigen houtje, zonder voorafgaand overleg met het kabinet den Uyl – van Agt, de opdracht ’s nachts transportvliegtuigen vol te laden met wapens en munitie om die vanaf vliegveld Eindhoven naar Israël te laten vertrekken. Hij motiveerde zijn beslissing met een verwijzing naar hetgeen de Joden in de Tweede Wereldoorlog was overkomen en met zijn handeling een herhaling van deze beestachtige gebeurtenis had willen voorkomen.
De Israëlische krant Yediot Achronot meldde op 10 oktober 2013 dat uit vrijgegeven documenten is gebleken dat Israël tijdens de noodlottige begindagen van deze oorlog bijna werd genoodzaakt: "Samson Option” in werking te stellen. Alles was in gereedheid gebracht voor het gebruik van kernwapens. Het kwam niet zover omdat de Israëlische troepen op wonderbaarlijke wijze de oorlog wonnen.
Op 19 oktober 1973 besloot de OPEC tot een totale olieboycot aan de bondgenoten van Israël waaronder Nederland en nog een aantal West-Europese landen, wat leidde tot de oliecrisis van 1973. De olieboycot resulteerde in een enorme paniek in de Westerse wereld. De olieprijzen verdrievoudigden zich in korte tijd. Uit angst voor deze chantage van de oliedictaturen, veranderde de politieke koers van de Europese Gemeenschap dramatisch van pro-Israëlisch naar pro-Arabisch, een koers die tot op de dag van vandaag onveranderd is gebleven. Nog steeds kiezen de leiders van Europa(Babel) de kant van de oliedictaturen en voeren ze een schandalig anti-Israël beleid. De oliedictators hadden de westerse wereld in 1975 een eisenpakket met embargo opgelegd. Al na 19 dagen ging Europa door de knieën. Het tekende een verklaring waarin het onder meer Israël verloochende en toestemde met vrije immigratie van moslims in ruil voor olie. De immigratie werd op allerlei manieren vergemakkelijkt en steun voor het Palestijnse terrorisme kwam in de plaats voor steun aan het bedreigde Israël. Zo is en wordt Europa(Babel) nog steeds overspoeld met moslims die maar één doel hebben, Europa islamiseren.
Geen wonder dat de Europese leiders met wantrouwen worden bejegend en de bevolking maar bar weinig vertrouwen heeft in haar politieke voorgangers. Ze hebben Europa verkwanseld aan Arabische dictaturen die alleen maar hoeven te dreigen met een olieboycot om hun zin te krijgen. Geen wonder dat de leiders van Europa(Babel) heulen met diverse islamitische terreurbewegingen en met terreurstaten. Geen wonder dat de loopjongens van Buitenlandse zaken regelmatig te gast zijn bij het terreurbewind in Ramallah en Israël schofferen om de Arabieren een plezier te doen.
Uit: Franklin ter Horst
Henry Kissinger gelastte tijdens deze oorlog de Amerikaanse wapenleveranties aan Israël te vertragen en pas weer te willen leveren op voorwaarde dat Golda Meir zou aftreden ten gunste van Yitzhak Rabin. De New York Times schreef drie jaar later dat Kissinger de wapenleveranties doelbewust vertraagde omdat ,,hij Israël net genoeg wilde laten bloeden om ze zo rijp te maken voor de naoorlogse diplomatie die hij in gedachten had.” De Nederlandse minister van Defensie Henk Vredeling gaf tijdens deze oorlog op eigen houtje, zonder voorafgaand overleg met het kabinet den Uyl – van Agt, de opdracht ’s nachts transportvliegtuigen vol te laden met wapens en munitie om die vanaf vliegveld Eindhoven naar Israël te laten vertrekken. Hij motiveerde zijn beslissing met een verwijzing naar hetgeen de Joden in de Tweede Wereldoorlog was overkomen en met zijn handeling een herhaling van deze beestachtige gebeurtenis had willen voorkomen.
De Israëlische krant Yediot Achronot meldde op 10 oktober 2013 dat uit vrijgegeven documenten is gebleken dat Israël tijdens de noodlottige begindagen van deze oorlog bijna werd genoodzaakt: "Samson Option” in werking te stellen. Alles was in gereedheid gebracht voor het gebruik van kernwapens. Het kwam niet zover omdat de Israëlische troepen op wonderbaarlijke wijze de oorlog wonnen.
Op 19 oktober 1973 besloot de OPEC tot een totale olieboycot aan de bondgenoten van Israël waaronder Nederland en nog een aantal West-Europese landen, wat leidde tot de oliecrisis van 1973. De olieboycot resulteerde in een enorme paniek in de Westerse wereld. De olieprijzen verdrievoudigden zich in korte tijd. Uit angst voor deze chantage van de oliedictaturen, veranderde de politieke koers van de Europese Gemeenschap dramatisch van pro-Israëlisch naar pro-Arabisch, een koers die tot op de dag van vandaag onveranderd is gebleven. Nog steeds kiezen de leiders van Europa(Babel) de kant van de oliedictaturen en voeren ze een schandalig anti-Israël beleid. De oliedictators hadden de westerse wereld in 1975 een eisenpakket met embargo opgelegd. Al na 19 dagen ging Europa door de knieën. Het tekende een verklaring waarin het onder meer Israël verloochende en toestemde met vrije immigratie van moslims in ruil voor olie. De immigratie werd op allerlei manieren vergemakkelijkt en steun voor het Palestijnse terrorisme kwam in de plaats voor steun aan het bedreigde Israël. Zo is en wordt Europa(Babel) nog steeds overspoeld met moslims die maar één doel hebben, Europa islamiseren.
Geen wonder dat de Europese leiders met wantrouwen worden bejegend en de bevolking maar bar weinig vertrouwen heeft in haar politieke voorgangers. Ze hebben Europa verkwanseld aan Arabische dictaturen die alleen maar hoeven te dreigen met een olieboycot om hun zin te krijgen. Geen wonder dat de leiders van Europa(Babel) heulen met diverse islamitische terreurbewegingen en met terreurstaten. Geen wonder dat de loopjongens van Buitenlandse zaken regelmatig te gast zijn bij het terreurbewind in Ramallah en Israël schofferen om de Arabieren een plezier te doen.
Uit: Franklin ter Horst