De komende vuurzee in het Midden-Oosten.
Israël bereidt zich voor op een oorlog met Iraanse gevolmachtigden, terwijl Teheran zijn provocaties escaleert. Maar wat gaan de Verenigde Staten doen als er een conflict ontstaat?
door Michael Oren
Israël bereidt zich voor op een oorlog met Iraanse gevolmachtigden, terwijl Teheran zijn provocaties escaleert. Maar wat gaan de Verenigde Staten doen als er een conflict ontstaat?
door Michael Oren
De hoge ministers van de Israëlische regering zijn vorige week twee keer bijeengekomen om de mogelijkheid van een openlijke oorlog met Iran te bespreken.
Ze waren zich bewust van het Iraanse plan voor een drone-aanval vanuit Syrië in augustus, die op het laatste moment werd afgebroken door een Israëlische luchtaanval, evenals de noodzaak van Iran om de aandacht af te leiden van de massale protesten tegen het bewind van Hezbollah in Libanon.
De ministers herzagen ook de recente aanval door Iraanse drones en kruisraketten op twee Saoedische olie-installaties, waarbij naar verluidt werd geconcludeerd dat een soortgelijke aanval tegen Israël vanuit Irak kan worden opgezet.
De IDF kondigde ondertussen de goedkeuring aan van een noodplan, met de codenaam Momentum, om de raketverdedigingscapaciteit van Israël aanzienlijk uit te breiden, het vermogen van het land om inlichtingen te verzamelen over de vastgelegde vijandelijke doelwitten en de voorbereiding van haar soldaten op stedelijke oorlogsvoering. Israëlische troepen, vooral in het noorden, zijn op oorlogsplekken geplaatst. Israël gaat uit van het ergste en dat er op elk moment gevechten kunnen uitbreken.
En het is niet moeilijk om zich voor te stellen hoe het zou kunnen gebeuren. Het vuur zou, zoals zoveel in het Midden-Oosten, door één enkele vonk kunnen worden ontstoken. Israëlische straaljagers hebben al honderden bombardementen uitgevoerd op Iraanse doelen in Libanon, Syrië en Irak. Israël geeft er de voorkeur aan om Teheran af te schrikken in plaats van in verlegenheid gebracht te worden en geeft zelden commentaar op dergelijke acties. Maar misschien maakt Israël een verkeerde inschatting en raakt het een bijzonder gevoelig doelwit; of misschien kunnen politici het niet laten om er voordeel uit te halen. Het resultaat zou een tegenaanval door Iran kunnen zijn waarbij gebruik wordt gemaakt van kruisraketten die de Israëlische luchtverdediging binnendringen en doelen zoals de Kiryah, Tel Aviv's equivalent van het Pentagon, verpletteren. Israël zou massaal represailles nemen tegen het hoofdkwartier van Hezbollah in Beiroet en tegen tientallen van hun posities langs de Libanese grens. En dan, na een dag van grootschalige handelingen, zou de echte oorlog beginnen.
Raketten, vele met tonnen aan TNT, zouden neerregenen op Israël; drones gewapend met ladingen zouden zich neerstorten op cruciale faciliteiten, zowel de militaire als van burgers. Tijdens de Tweede Libanonoorlog in 2006 bereikte de snelheid van een dergelijk vuur tussen de 200 en 300 projectielen per dag. Vandaag de dag kan het oplopen tot 4000 projectielen per dag. De meeste van de wapens in het arsenaal van Hezbollah zijn losse raketten met vaste trajecten die gevolgd en onderschept kunnen worden door het Iron Dome systeem van Israël. Maar Iron Dome is gemiddeld 90 procent effectief, wat betekent dat voor elke 100 raketten er 10 doorkomen; en de zeven operationele batterijen zijn niet in staat om het hele land te bestrijken. Heel Israël, van Metulla in het noorden tot de zuidelijke havenstad Eilat, zou binnen het bereik van vijandelijk vuur zijn.
Maar nauwkeurig geleide raketten, waarvan er steeds meer in de Iraanse arsenalen zitten, vormen een veel dodelijker bedreiging. Geregisseerd door joysticks kunnen vele van bestemming veranderen tijdens de vlucht. Het David's Sling systeem, ontwikkeld in samenwerking met de Verenigde Staten, kan ze in theorie stoppen, maar het is nooit getest in de strijd. En elk van de onderscheppers kost 1 miljoen dollar. Zelfs als het niet fysiek wordt afgebroken, kan Israël economisch gaan bloeden.
Niettemin, het zou verlammend werken. Als de raketten dichtbij de luchthaven van Ben-Gurion vallen, zoals tijdens de Israëlische oorlog van 2014 met Hamas in Gaza, zal het dicht gaan voor het internationale verkeer. De havens van Israël, waardoor een belangrijk deel van zijn voedsel en essentiële levering worden ingevoerd, kunnen ook sluiten, en zijn elektriciteitsnet zou kunnen worden afgesneden. Iran heeft de afgelopen jaren haar hacker-instrumentarium aangescherpt en Israël, hoewel een wereldleider op het gebied van cyberdefensie, kan zijn vitale voorzieningen niet volledig beschermen. Miljoenen Israëliërs zouden zich in schuilkelders verzamelen. Honderdduizenden zouden worden geëvacueerd uit de grensgebieden die terroristen proberen te infiltreren. De restaurants en hotels zouden leeglopen, samen met de kantoren van de hightechbedrijven van de start-up bedrijven. De ziekenhuizen, waarvan vele hun toevlucht nemen tot ondergrondse faciliteiten, zouden snel overladen worden, zelfs voordat de hemel verduisterd wordt door de giftige dampen van de brandende chemische fabrieken en olieraffinaderijen.
Israël zou natuurlijk reageren. De vliegtuigen en artillerie zouden het vuur retourneren en het IDF zou zich mobiliseren. Meer dan twee keer zo groot als de Franse en Britse legers samen - tenminste op papier - kan het IDF in minder dan 24 uur tienduizenden doorgewinterde reservisten oproepen, uitrusten en inzetten. Maar waar zouden we hen naartoe sturen? De meeste raketten zouden gelanceerd worden vanuit Zuid-Libanon, waar de draagraketten zijn ingegraven in zo'n 200 dorpen. Andere zouden worden afgevuurd vanuit Gaza, waar Hamas en de Islamitische Jihad, beide gesteund door Iran, minstens 10.000 raketten hebben. Maar langeafstandsraketten, waaronder de dodelijke Shahab-3, zouden Israël bereiken vanuit Syrië, Irak, Jemen en Iran zelf. Dit vormt een ontmoedigende uitdaging voor de Israëlische luchtmacht, die geen strategische bommenwerpers bezit die Iran kunnen bereiken en moet worstelen met de geavanceerde Russische luchtafweersystemen in Syrië. Israëlische grondtroepen zouden gedwongen worden om huis-aan-huis Libanon en Gaza in te trekken, terwijl speciale troepen diep in Syrië en Irak zouden worden gestuurd. Israëls eigen conventionele raketten kunnen Iraanse doelen verwoesten.
Maar zelfs als deze tegenmaatregelen een groot deel van het raketvuur zouden kunnen beperken, zouden ze ook vele duizenden burgerslachtoffers maken. Dat is precies wat Iran wil, dat zijn gevolmachtigden de vlucht van hun inwoners uit de gevechtsgebieden zullen voorkomen om Israël te beschuldigen van het plegen van oorlogsmisdaden. De Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook zullen ondertussen waarschijnlijk gewelddadige protesten organiseren die Israël hard zou onderdrukken, waardoor de Veiligheidsraad Israël zou veroordelen voor het gebruik van willekeurig en onevenredig geweld, en de VN-Mensenrechtenraad zou bewijzen verzamelen voor het Internationaal Strafhof. Wat Iran en zijn bondgenoten niet kunnen bereiken op het slagveld, kunnen ze bereiken door middel van boycots, het isoleren en wurgen van Israël.
Lijkt dit alles een beetje vergezocht? Niet voor de Israëlische hooggeplaatste ministers die precies dit soort scenario's hebben overwogen. En over al deze scenario's heen doemt een dringende vraag op: Hoe zullen de Verenigde Staten hierop reageren?
Deze vraag is om meerdere redenen van het grootste belang, te beginnen met de rol van Amerika bij het bespoedigen van het conflictpotentieel. Of het nu onbedoeld is, door het verzwakken van de belangrijkste soennitische vijanden - het Irak van Saddam Hussein, de Taliban en de Islamitische Staat, of bewust door de ondertekening van de nucleaire deal, de Verenigde Staten hebben Iran hun macht gegeven. Terwijl ze snel werden afgezet door president Barack Obama, Hosni Mubarak en Muammar Kadhafi - beide soennitische presidenten - weigerde hij te bemiddelen tegen de Iraanse Syrische bondgenoot Bashar al-Assad. President Donald Trump is er niet in geslaagd om krachtig te reageren op de Iraanse aanvallen op Saoedi-Arabië en op de internationale scheepvaart in de Golf, of het neerhalen van een drone van de Amerikaanse marine afgelopen juni. Eerder dan een vertrek in een al lang bestaand beleid, schijnt de haastige terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Syrië voor velen in het Midden-Oosten alsnog een andere Amerikaanse beweging te zijn die Teheran zal versterken. Weinigen in het gebied zullen worden verrast als de Amerikaanse president de sancties verlicht en met zijn Iraanse tegenhanger gaat onderhandelen.
Maar naast het door de vingers zien van de Iraanse agressie, heeft de Verenigde Staten deze ook uitgelokt. Iran heeft de winsten en de legitimiteit van de nucleaire deal gebruikt om grote delen van het Midden-Oosten te domineren en Israël met raketten te omgeven. Met het verstrijken van de clausules van het verdrag zou Iran eruit kunnen breken en honderden kernwapens maken, terwijl het Israëlische rechten worden afgeschrikt.
Maar als dat de Iraanse hoop was, werden haar aspiraties van de ene op de andere dag vernietigd door het besluit van president Trump om zich terug te trekken uit de overeenkomst en opnieuw sancties op te leggen.
Geconfronteerd met een ineenstorting van de economie had het regime twee pijnlijke opties: ofwel gaat het in gesprek met Trump onder omstandigheden die de Iraniërs vernederend vinden, ofwel begint het vijandelijkheden - eerst in Saoedi-Arabië en de Golf, en als dat niet lukt, tegen Israël. Het regime moet hopen dat het de Verenigde Staten zal bewijzen dat Iran zonder sancties en een hernieuwd nucleair verdrag de hele regio in een chaos kan storten.
De Israëlische leiders waren zich bewust van deze gevaren en steunden desalniettemin het ongedaan maken van een overeenkomst die volgens hen de weg van Iran heeft geplaveid naar hegemonie en een nucleair arsenaal. Zij stonden volledig achter de sancties, ook al dreigen die een oorlog te ontketenen. Beter om dat risico nu onder ogen te zien dan over vijf jaar, nadat Iran zijn veroveringen in het Midden-Oosten heeft voltooid, Israël heeft omsingeld en kernbommen heeft gekocht. Het is beter dat er tijdens de huidige regering conflicten ontstaan, die Israël de drie bronnen van Amerikaanse hulp kunnen bieden die het traditioneel in oorlogstijd ontvangt.
De eerste is munitie. Vanaf de Jom Kippoer-oorlog van 1973 tot en met de twee Libanon-oorlogen en drie grote conflicten met Gaza, had Israël te weinig cruciale munitie. In beide gevallen stemden de Verenigde Staten ermee in om het IDF te bevoorraden, hetzij met een luchtbrug, hetzij vanuit de vooraf geïnstalleerde opslagplaatsen in Israël. Slechts één keer, tijdens de operatie Protective Edge in 2014, heeft de regering-Obama de zendingen aan wapens - in dat geval Hellfire raketten - uitgesteld om haar ongenoegen te uiten over het stijgende aantal Palestijnse slachtoffers.
De tweede vorm van steun is rechtskundig. Omdat de VN als vertrouwd stemt voor de veroordeling van Israël, hebben de Verenigde Staten gelijkgestemde staten bijeengebracht om zich ertegen te verzetten of in ieder geval de eenzijdige resoluties te verzachten en in de Veiligheidsraad hun veto uit te spreken. De Verenigde Staten hebben ook gehandeld om Israël te beschermen tegen de "fact-finding" missies van de VN die het land steevast veroordelen en tegen de sancties die door internationale gerechtshoven werden opgelegd. Toen het rapport-Goldstone, ingediend na de 2009 Cast Lead operatie in Gaza, Israël beschuldigde van misdaden tegen de menselijkheid, kwamen zowel het Obama Witte Huis als de Democratische meerderheid in het Congres op voor Israëls verdediging.
Tot slot hebben de Verenigde Staten Israël na de gevechten gesteund bij de onderhandelingen over een staakt-het-vuren, de terugtrekking van troepen, de uitwisseling van gevangenen en het opzetten van een kader voor vrede. Die traditie begon na de Zesdaagse Oorlog van 1967, met resolutie 242 van de Amerikaanse Veiligheidsraad, en werd voortgezet via de pendeldiplomatie van de ministers Henry Kissinger in 1973-74 en Condoleezza Rice in 2006. Pas na de gevechten van 2014 verwierp Israël het aanbod van Amerika om te bemiddelen, vanwege het gebrek aan vertrouwen van de regering in Buza-minister John Kerry.
Dit wantrouwen ontbreekt in de betrekkingen tussen Israël en minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, en er bestaat weinig twijfel over de bereidheid van deze regering om de drie traditionele vormen van bijstand te verlenen. Maar wat als Israël meer nodig heeft dan dat? Wat als er een situatie zou zijn waarin het voortbestaan van de Joodse staat wordt bedreigd? Zouden de Verenigde Staten tussenbeide komen?
Het antwoord is tot op zekere hoogte: ja. Om de twee jaar houden de Amerikaanse en Israëlische strijdkrachten gezamenlijke oefeningen met de naam Juniper Cobra om de Israëlische luchtverdediging te versterken. Na mijn deelname als IDF-reservist aan de eerste Juniper Cobra in 1990, werkte ik samen met mijn Amerikaanse collega's aan de inzet van Patriot-raketbatterijen in Israël tijdens de Golfoorlog. Sindsdien is de samenwerking aanzienlijk uitgebreid, waaronder de stationering van een Amerikaans bemand X-band Radar systeem in Israël en de tijdelijke inzet van het THAAD systeem, waarbij gebruik wordt gemaakt van enkele van Amerika's meest geavanceerde antiballistische technologie. Hoewel de details nog steeds topgeheim zijn, zijn de Verenigde Staten duidelijk vastbesloten om het Israëlische luchtruim te helpen beschermen. Of Amerikaanse troepen namens Israël in het offensief zouden gaan, waarbij ze Iraanse bases zouden aanvallen, blijft onzeker.
Die dubbelzinnigheid wordt alleen maar groter in een verkiezingsjaar waarin de zittende president en zijn tegenstanders campagne voeren om een einde te maken aan oude oorlogen in het Midden-Oosten, en niet willen vastlopen in nieuwe oorlogen. Uit opiniepeilingen na het besluit van de president om zich terug te trekken uit Syrië bleek een gebrek aan tweepartijen steun voor zelfs maar een kleinschalige Amerikaanse militaire betrokkenheid in de regio. Maar toch hebben de bestuursfunctionarissen me herhaaldelijk verzekerd dat Israël geen Syrië of Saudi-Arabië is, en dat Israël op massieve steun van de V.S. kan rekenen indien nodig.
Ik blijf geloven dat dit waar is.
Ik herinner me de opmerking van president Obama tegen premier Benjamin Netanyahu in het Oval Office zes jaar geleden, op de laatste dag van mijn dienst als Israëlisch ambassadeur: "De Verenigde Staten zullen Israël altijd te hulp schieten in het geval van een oorlog," zei hij, "want dat is wat het Amerikaanse volk verwacht." Maar ik herinner me ook dat Egypte en Syrië in 1973 een president zagen waartegen een aanklacht was ingediend en concludeerde dat Israël kwetsbaar was. In de daaropvolgende oorlog heeft Israël de overhand gekregen - maar tegen een ondraaglijke prijs. De volgende oorlog kan nog duurder uitvallen.
MICHAEL OREN was van 2009 tot 2013 Israëls ambassadeur in de Verenigde Staten en van 2015 tot 2019 lid van de Knesset en plaatsvervangend minister in het kabinet van de premier.
Bron: Israel Is Preparing for Open War - The Atlantic
Via: Wim Jongman
Ze waren zich bewust van het Iraanse plan voor een drone-aanval vanuit Syrië in augustus, die op het laatste moment werd afgebroken door een Israëlische luchtaanval, evenals de noodzaak van Iran om de aandacht af te leiden van de massale protesten tegen het bewind van Hezbollah in Libanon.
De ministers herzagen ook de recente aanval door Iraanse drones en kruisraketten op twee Saoedische olie-installaties, waarbij naar verluidt werd geconcludeerd dat een soortgelijke aanval tegen Israël vanuit Irak kan worden opgezet.
De IDF kondigde ondertussen de goedkeuring aan van een noodplan, met de codenaam Momentum, om de raketverdedigingscapaciteit van Israël aanzienlijk uit te breiden, het vermogen van het land om inlichtingen te verzamelen over de vastgelegde vijandelijke doelwitten en de voorbereiding van haar soldaten op stedelijke oorlogsvoering. Israëlische troepen, vooral in het noorden, zijn op oorlogsplekken geplaatst. Israël gaat uit van het ergste en dat er op elk moment gevechten kunnen uitbreken.
En het is niet moeilijk om zich voor te stellen hoe het zou kunnen gebeuren. Het vuur zou, zoals zoveel in het Midden-Oosten, door één enkele vonk kunnen worden ontstoken. Israëlische straaljagers hebben al honderden bombardementen uitgevoerd op Iraanse doelen in Libanon, Syrië en Irak. Israël geeft er de voorkeur aan om Teheran af te schrikken in plaats van in verlegenheid gebracht te worden en geeft zelden commentaar op dergelijke acties. Maar misschien maakt Israël een verkeerde inschatting en raakt het een bijzonder gevoelig doelwit; of misschien kunnen politici het niet laten om er voordeel uit te halen. Het resultaat zou een tegenaanval door Iran kunnen zijn waarbij gebruik wordt gemaakt van kruisraketten die de Israëlische luchtverdediging binnendringen en doelen zoals de Kiryah, Tel Aviv's equivalent van het Pentagon, verpletteren. Israël zou massaal represailles nemen tegen het hoofdkwartier van Hezbollah in Beiroet en tegen tientallen van hun posities langs de Libanese grens. En dan, na een dag van grootschalige handelingen, zou de echte oorlog beginnen.
Raketten, vele met tonnen aan TNT, zouden neerregenen op Israël; drones gewapend met ladingen zouden zich neerstorten op cruciale faciliteiten, zowel de militaire als van burgers. Tijdens de Tweede Libanonoorlog in 2006 bereikte de snelheid van een dergelijk vuur tussen de 200 en 300 projectielen per dag. Vandaag de dag kan het oplopen tot 4000 projectielen per dag. De meeste van de wapens in het arsenaal van Hezbollah zijn losse raketten met vaste trajecten die gevolgd en onderschept kunnen worden door het Iron Dome systeem van Israël. Maar Iron Dome is gemiddeld 90 procent effectief, wat betekent dat voor elke 100 raketten er 10 doorkomen; en de zeven operationele batterijen zijn niet in staat om het hele land te bestrijken. Heel Israël, van Metulla in het noorden tot de zuidelijke havenstad Eilat, zou binnen het bereik van vijandelijk vuur zijn.
Maar nauwkeurig geleide raketten, waarvan er steeds meer in de Iraanse arsenalen zitten, vormen een veel dodelijker bedreiging. Geregisseerd door joysticks kunnen vele van bestemming veranderen tijdens de vlucht. Het David's Sling systeem, ontwikkeld in samenwerking met de Verenigde Staten, kan ze in theorie stoppen, maar het is nooit getest in de strijd. En elk van de onderscheppers kost 1 miljoen dollar. Zelfs als het niet fysiek wordt afgebroken, kan Israël economisch gaan bloeden.
Niettemin, het zou verlammend werken. Als de raketten dichtbij de luchthaven van Ben-Gurion vallen, zoals tijdens de Israëlische oorlog van 2014 met Hamas in Gaza, zal het dicht gaan voor het internationale verkeer. De havens van Israël, waardoor een belangrijk deel van zijn voedsel en essentiële levering worden ingevoerd, kunnen ook sluiten, en zijn elektriciteitsnet zou kunnen worden afgesneden. Iran heeft de afgelopen jaren haar hacker-instrumentarium aangescherpt en Israël, hoewel een wereldleider op het gebied van cyberdefensie, kan zijn vitale voorzieningen niet volledig beschermen. Miljoenen Israëliërs zouden zich in schuilkelders verzamelen. Honderdduizenden zouden worden geëvacueerd uit de grensgebieden die terroristen proberen te infiltreren. De restaurants en hotels zouden leeglopen, samen met de kantoren van de hightechbedrijven van de start-up bedrijven. De ziekenhuizen, waarvan vele hun toevlucht nemen tot ondergrondse faciliteiten, zouden snel overladen worden, zelfs voordat de hemel verduisterd wordt door de giftige dampen van de brandende chemische fabrieken en olieraffinaderijen.
Israël zou natuurlijk reageren. De vliegtuigen en artillerie zouden het vuur retourneren en het IDF zou zich mobiliseren. Meer dan twee keer zo groot als de Franse en Britse legers samen - tenminste op papier - kan het IDF in minder dan 24 uur tienduizenden doorgewinterde reservisten oproepen, uitrusten en inzetten. Maar waar zouden we hen naartoe sturen? De meeste raketten zouden gelanceerd worden vanuit Zuid-Libanon, waar de draagraketten zijn ingegraven in zo'n 200 dorpen. Andere zouden worden afgevuurd vanuit Gaza, waar Hamas en de Islamitische Jihad, beide gesteund door Iran, minstens 10.000 raketten hebben. Maar langeafstandsraketten, waaronder de dodelijke Shahab-3, zouden Israël bereiken vanuit Syrië, Irak, Jemen en Iran zelf. Dit vormt een ontmoedigende uitdaging voor de Israëlische luchtmacht, die geen strategische bommenwerpers bezit die Iran kunnen bereiken en moet worstelen met de geavanceerde Russische luchtafweersystemen in Syrië. Israëlische grondtroepen zouden gedwongen worden om huis-aan-huis Libanon en Gaza in te trekken, terwijl speciale troepen diep in Syrië en Irak zouden worden gestuurd. Israëls eigen conventionele raketten kunnen Iraanse doelen verwoesten.
Maar zelfs als deze tegenmaatregelen een groot deel van het raketvuur zouden kunnen beperken, zouden ze ook vele duizenden burgerslachtoffers maken. Dat is precies wat Iran wil, dat zijn gevolmachtigden de vlucht van hun inwoners uit de gevechtsgebieden zullen voorkomen om Israël te beschuldigen van het plegen van oorlogsmisdaden. De Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook zullen ondertussen waarschijnlijk gewelddadige protesten organiseren die Israël hard zou onderdrukken, waardoor de Veiligheidsraad Israël zou veroordelen voor het gebruik van willekeurig en onevenredig geweld, en de VN-Mensenrechtenraad zou bewijzen verzamelen voor het Internationaal Strafhof. Wat Iran en zijn bondgenoten niet kunnen bereiken op het slagveld, kunnen ze bereiken door middel van boycots, het isoleren en wurgen van Israël.
Lijkt dit alles een beetje vergezocht? Niet voor de Israëlische hooggeplaatste ministers die precies dit soort scenario's hebben overwogen. En over al deze scenario's heen doemt een dringende vraag op: Hoe zullen de Verenigde Staten hierop reageren?
Deze vraag is om meerdere redenen van het grootste belang, te beginnen met de rol van Amerika bij het bespoedigen van het conflictpotentieel. Of het nu onbedoeld is, door het verzwakken van de belangrijkste soennitische vijanden - het Irak van Saddam Hussein, de Taliban en de Islamitische Staat, of bewust door de ondertekening van de nucleaire deal, de Verenigde Staten hebben Iran hun macht gegeven. Terwijl ze snel werden afgezet door president Barack Obama, Hosni Mubarak en Muammar Kadhafi - beide soennitische presidenten - weigerde hij te bemiddelen tegen de Iraanse Syrische bondgenoot Bashar al-Assad. President Donald Trump is er niet in geslaagd om krachtig te reageren op de Iraanse aanvallen op Saoedi-Arabië en op de internationale scheepvaart in de Golf, of het neerhalen van een drone van de Amerikaanse marine afgelopen juni. Eerder dan een vertrek in een al lang bestaand beleid, schijnt de haastige terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Syrië voor velen in het Midden-Oosten alsnog een andere Amerikaanse beweging te zijn die Teheran zal versterken. Weinigen in het gebied zullen worden verrast als de Amerikaanse president de sancties verlicht en met zijn Iraanse tegenhanger gaat onderhandelen.
Maar naast het door de vingers zien van de Iraanse agressie, heeft de Verenigde Staten deze ook uitgelokt. Iran heeft de winsten en de legitimiteit van de nucleaire deal gebruikt om grote delen van het Midden-Oosten te domineren en Israël met raketten te omgeven. Met het verstrijken van de clausules van het verdrag zou Iran eruit kunnen breken en honderden kernwapens maken, terwijl het Israëlische rechten worden afgeschrikt.
Maar als dat de Iraanse hoop was, werden haar aspiraties van de ene op de andere dag vernietigd door het besluit van president Trump om zich terug te trekken uit de overeenkomst en opnieuw sancties op te leggen.
Geconfronteerd met een ineenstorting van de economie had het regime twee pijnlijke opties: ofwel gaat het in gesprek met Trump onder omstandigheden die de Iraniërs vernederend vinden, ofwel begint het vijandelijkheden - eerst in Saoedi-Arabië en de Golf, en als dat niet lukt, tegen Israël. Het regime moet hopen dat het de Verenigde Staten zal bewijzen dat Iran zonder sancties en een hernieuwd nucleair verdrag de hele regio in een chaos kan storten.
De Israëlische leiders waren zich bewust van deze gevaren en steunden desalniettemin het ongedaan maken van een overeenkomst die volgens hen de weg van Iran heeft geplaveid naar hegemonie en een nucleair arsenaal. Zij stonden volledig achter de sancties, ook al dreigen die een oorlog te ontketenen. Beter om dat risico nu onder ogen te zien dan over vijf jaar, nadat Iran zijn veroveringen in het Midden-Oosten heeft voltooid, Israël heeft omsingeld en kernbommen heeft gekocht. Het is beter dat er tijdens de huidige regering conflicten ontstaan, die Israël de drie bronnen van Amerikaanse hulp kunnen bieden die het traditioneel in oorlogstijd ontvangt.
De eerste is munitie. Vanaf de Jom Kippoer-oorlog van 1973 tot en met de twee Libanon-oorlogen en drie grote conflicten met Gaza, had Israël te weinig cruciale munitie. In beide gevallen stemden de Verenigde Staten ermee in om het IDF te bevoorraden, hetzij met een luchtbrug, hetzij vanuit de vooraf geïnstalleerde opslagplaatsen in Israël. Slechts één keer, tijdens de operatie Protective Edge in 2014, heeft de regering-Obama de zendingen aan wapens - in dat geval Hellfire raketten - uitgesteld om haar ongenoegen te uiten over het stijgende aantal Palestijnse slachtoffers.
De tweede vorm van steun is rechtskundig. Omdat de VN als vertrouwd stemt voor de veroordeling van Israël, hebben de Verenigde Staten gelijkgestemde staten bijeengebracht om zich ertegen te verzetten of in ieder geval de eenzijdige resoluties te verzachten en in de Veiligheidsraad hun veto uit te spreken. De Verenigde Staten hebben ook gehandeld om Israël te beschermen tegen de "fact-finding" missies van de VN die het land steevast veroordelen en tegen de sancties die door internationale gerechtshoven werden opgelegd. Toen het rapport-Goldstone, ingediend na de 2009 Cast Lead operatie in Gaza, Israël beschuldigde van misdaden tegen de menselijkheid, kwamen zowel het Obama Witte Huis als de Democratische meerderheid in het Congres op voor Israëls verdediging.
Tot slot hebben de Verenigde Staten Israël na de gevechten gesteund bij de onderhandelingen over een staakt-het-vuren, de terugtrekking van troepen, de uitwisseling van gevangenen en het opzetten van een kader voor vrede. Die traditie begon na de Zesdaagse Oorlog van 1967, met resolutie 242 van de Amerikaanse Veiligheidsraad, en werd voortgezet via de pendeldiplomatie van de ministers Henry Kissinger in 1973-74 en Condoleezza Rice in 2006. Pas na de gevechten van 2014 verwierp Israël het aanbod van Amerika om te bemiddelen, vanwege het gebrek aan vertrouwen van de regering in Buza-minister John Kerry.
Dit wantrouwen ontbreekt in de betrekkingen tussen Israël en minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo, en er bestaat weinig twijfel over de bereidheid van deze regering om de drie traditionele vormen van bijstand te verlenen. Maar wat als Israël meer nodig heeft dan dat? Wat als er een situatie zou zijn waarin het voortbestaan van de Joodse staat wordt bedreigd? Zouden de Verenigde Staten tussenbeide komen?
Het antwoord is tot op zekere hoogte: ja. Om de twee jaar houden de Amerikaanse en Israëlische strijdkrachten gezamenlijke oefeningen met de naam Juniper Cobra om de Israëlische luchtverdediging te versterken. Na mijn deelname als IDF-reservist aan de eerste Juniper Cobra in 1990, werkte ik samen met mijn Amerikaanse collega's aan de inzet van Patriot-raketbatterijen in Israël tijdens de Golfoorlog. Sindsdien is de samenwerking aanzienlijk uitgebreid, waaronder de stationering van een Amerikaans bemand X-band Radar systeem in Israël en de tijdelijke inzet van het THAAD systeem, waarbij gebruik wordt gemaakt van enkele van Amerika's meest geavanceerde antiballistische technologie. Hoewel de details nog steeds topgeheim zijn, zijn de Verenigde Staten duidelijk vastbesloten om het Israëlische luchtruim te helpen beschermen. Of Amerikaanse troepen namens Israël in het offensief zouden gaan, waarbij ze Iraanse bases zouden aanvallen, blijft onzeker.
Die dubbelzinnigheid wordt alleen maar groter in een verkiezingsjaar waarin de zittende president en zijn tegenstanders campagne voeren om een einde te maken aan oude oorlogen in het Midden-Oosten, en niet willen vastlopen in nieuwe oorlogen. Uit opiniepeilingen na het besluit van de president om zich terug te trekken uit Syrië bleek een gebrek aan tweepartijen steun voor zelfs maar een kleinschalige Amerikaanse militaire betrokkenheid in de regio. Maar toch hebben de bestuursfunctionarissen me herhaaldelijk verzekerd dat Israël geen Syrië of Saudi-Arabië is, en dat Israël op massieve steun van de V.S. kan rekenen indien nodig.
Ik blijf geloven dat dit waar is.
Ik herinner me de opmerking van president Obama tegen premier Benjamin Netanyahu in het Oval Office zes jaar geleden, op de laatste dag van mijn dienst als Israëlisch ambassadeur: "De Verenigde Staten zullen Israël altijd te hulp schieten in het geval van een oorlog," zei hij, "want dat is wat het Amerikaanse volk verwacht." Maar ik herinner me ook dat Egypte en Syrië in 1973 een president zagen waartegen een aanklacht was ingediend en concludeerde dat Israël kwetsbaar was. In de daaropvolgende oorlog heeft Israël de overhand gekregen - maar tegen een ondraaglijke prijs. De volgende oorlog kan nog duurder uitvallen.
MICHAEL OREN was van 2009 tot 2013 Israëls ambassadeur in de Verenigde Staten en van 2015 tot 2019 lid van de Knesset en plaatsvervangend minister in het kabinet van de premier.
Bron: Israel Is Preparing for Open War - The Atlantic
Via: Wim Jongman