Israël vandaag extra – 6 mei 2019.
Vrienden en familie rouwen om de dood van de Israëlische Moshe Agadi, gestorven aan zijn verwondingen door de raketaanvallen uit Gaza, 5 mei 2019. - Foto: Noam Rivkin Fenton/Flash90.
Een bizarre realiteit.
Het is zondagavond. Mijn ‘red alert’-app, die aangeeft dat er een raket– of mortieraanval is, gaat al vanaf zaterdagmorgen non-stop. Af en toe minutenlang om de paar seconden.
Sinds gisterenmorgen zijn meer dan zeshonderd, ja meer dan 600, raketten vanuit Gaza op het zuidelijke deel van Israël afgeschoten. Aan Israëlische kant zijn tot toe nu drie doden te betreuren en vele gewonden.
In het noorden is van dit alles niets te merken, behalve mijn continu piepende ‘red alert’ die altijd aanstaat, omdat ik wil weten wanneer en waar er iets in het land gebeurt. De aanvallen zijn hevig dit keer.
Telefoongesprekken voeren lukt me niet. De ‘red alert’ blijft afgaan en verstoort het geluid. Vanmiddag moest ik naar een afspraak en had mijn Waze, een navigatieapplicatie, aan staan. Ik verdwaalde want de ‘red alert’ bleef afgaan waardoor ik een paar keer een afslag miste, omdat ik Waze niet hoorde.
Doordringend.
Het voortdurende, doordringende geluid van de ‘red alert’ maakt me gek. Ik probeer de andere meldingsgeluiden uit. Maar de een is nog heviger dan de ander. Ondertussen blijft Hamas raketten op Israël afvuren. Mijn ‘red alert’ maakt overuren.
De telefoon uitzetten, is geen optie. Vanwege mijn werk moet ik op de hoogte blijven van het nieuws. Het uitzetten van de ‘red alert’ voelt niet respectvol naar al die duizenden in het zuiden die in schuilkelders verblijven. Maar ondertussen ‘lijd’ ik al bijna twee dagen en nachten.
Dan lijkt mijn ‘red alert’ op hol te slaan.
Ik ‘lijd’? Ik schrik van wat ik schrijf. De openslaande deuren van mijn werkkamer staan de hele dag open. Het enige wat ik hoor, behalve de ‘red alert’ zijn fluitende vogels, kinderstemmen, krekels en af en toe een brommend geluid van een auto.
Net kwam een vriend langs. Hij volgt geen nieuws. ‘Ik wil het allemaal niet weten’, vertelt hij me al jaren. Vrienden van hem wonen in Maleisië en houden een app bij van de gebeurtenissen in Israël. ‘Ik kan er niet omheen’, zegt hij, ‘Ze sturen om de paar minuten een bericht over de toestand in het zuiden. Het is wel heel erg dit keer.’
Red alert.
Nitan, Nitzananim 19.15.44
Brosh, Givolim, Meililot, Maagalim, Shibolim 19.15.44
Ashdod, Bnei Darom, Neve Herzog, Nir Galim 19.23.41
Yad Mordechai, Nativ HaAsara 19.30.41
Dan lijkt mijn ‘red alert’ op hol te slaan. Tien meldingen in een minuut. Vervolgens veertien meldingen, ook heel kort op elkaar.
Ik besluit mijn telefoon even uit te zetten. Even rust, maar niet voor de duizenden en duizenden kinderen die aan beide kanten van de grens met Gaza wonen. Generaties die opgroeien in angst. Mijn ‘red alert’ zet ik weer aan, toch bang dat ik iets mis.
Op Facebook zie ik een mededeling van een vriendin, een Nederlandse. ‘Hierbij laat ik graag weten dat wij een logeerkamer hebben met een tweepersoonsbed en een bank. We wonen in Tel Aviv. Voor als iemand wil vluchten voor de raketten in het zuiden. Ik wens iedereen een veilige avond en nacht toe.’
Tegelijkertijd het bericht dat een zwaargewonde man is overleden.
Al acht minuten geen ‘red alert’. Oh lieve G’d, laat het rustig blijven en zorg dat er niet nog meer slachtoffers vallen.
Net voordat ik mijn blog naar de redactie stuur, hoor ik op het nieuws dat er vanaf half 5 vanmorgen een staakt-het-vuren is. Het klopt: mijn telefoon is stil.
Door: Joanne Nihom - 6 mei 2019
(Onze journaliste Joanne Nihom woont al enige jaren in Israël. “Israël is voor mij thuiskomen, onderdeel zijn van een ongelofelijke uitdaging. Israël is voor mij het land, de zee, de geur van alle kruiden. Israël is voor mij het zuiden, het noorden, het westen en het oosten. Israël is voor mij de bedoeïen, de druzen, de moslim- en christelijke Arabieren, de liberale en de orthodoxe joden. Een mozaïek van mensen, gewoonten, kleuren en geuren. Israël is voor mij geschiedenis, religie en cultuur, een mengelmoes van emoties. Die sfeer wil ik overbrengen, alsof de lezer toch een beetje in Israël is. “).
Via: Christenen voor Israël
Een bizarre realiteit.
Het is zondagavond. Mijn ‘red alert’-app, die aangeeft dat er een raket– of mortieraanval is, gaat al vanaf zaterdagmorgen non-stop. Af en toe minutenlang om de paar seconden.
Sinds gisterenmorgen zijn meer dan zeshonderd, ja meer dan 600, raketten vanuit Gaza op het zuidelijke deel van Israël afgeschoten. Aan Israëlische kant zijn tot toe nu drie doden te betreuren en vele gewonden.
In het noorden is van dit alles niets te merken, behalve mijn continu piepende ‘red alert’ die altijd aanstaat, omdat ik wil weten wanneer en waar er iets in het land gebeurt. De aanvallen zijn hevig dit keer.
Telefoongesprekken voeren lukt me niet. De ‘red alert’ blijft afgaan en verstoort het geluid. Vanmiddag moest ik naar een afspraak en had mijn Waze, een navigatieapplicatie, aan staan. Ik verdwaalde want de ‘red alert’ bleef afgaan waardoor ik een paar keer een afslag miste, omdat ik Waze niet hoorde.
Doordringend.
Het voortdurende, doordringende geluid van de ‘red alert’ maakt me gek. Ik probeer de andere meldingsgeluiden uit. Maar de een is nog heviger dan de ander. Ondertussen blijft Hamas raketten op Israël afvuren. Mijn ‘red alert’ maakt overuren.
De telefoon uitzetten, is geen optie. Vanwege mijn werk moet ik op de hoogte blijven van het nieuws. Het uitzetten van de ‘red alert’ voelt niet respectvol naar al die duizenden in het zuiden die in schuilkelders verblijven. Maar ondertussen ‘lijd’ ik al bijna twee dagen en nachten.
Dan lijkt mijn ‘red alert’ op hol te slaan.
Ik ‘lijd’? Ik schrik van wat ik schrijf. De openslaande deuren van mijn werkkamer staan de hele dag open. Het enige wat ik hoor, behalve de ‘red alert’ zijn fluitende vogels, kinderstemmen, krekels en af en toe een brommend geluid van een auto.
Net kwam een vriend langs. Hij volgt geen nieuws. ‘Ik wil het allemaal niet weten’, vertelt hij me al jaren. Vrienden van hem wonen in Maleisië en houden een app bij van de gebeurtenissen in Israël. ‘Ik kan er niet omheen’, zegt hij, ‘Ze sturen om de paar minuten een bericht over de toestand in het zuiden. Het is wel heel erg dit keer.’
Red alert.
Nitan, Nitzananim 19.15.44
Brosh, Givolim, Meililot, Maagalim, Shibolim 19.15.44
Ashdod, Bnei Darom, Neve Herzog, Nir Galim 19.23.41
Yad Mordechai, Nativ HaAsara 19.30.41
Dan lijkt mijn ‘red alert’ op hol te slaan. Tien meldingen in een minuut. Vervolgens veertien meldingen, ook heel kort op elkaar.
Ik besluit mijn telefoon even uit te zetten. Even rust, maar niet voor de duizenden en duizenden kinderen die aan beide kanten van de grens met Gaza wonen. Generaties die opgroeien in angst. Mijn ‘red alert’ zet ik weer aan, toch bang dat ik iets mis.
Op Facebook zie ik een mededeling van een vriendin, een Nederlandse. ‘Hierbij laat ik graag weten dat wij een logeerkamer hebben met een tweepersoonsbed en een bank. We wonen in Tel Aviv. Voor als iemand wil vluchten voor de raketten in het zuiden. Ik wens iedereen een veilige avond en nacht toe.’
Tegelijkertijd het bericht dat een zwaargewonde man is overleden.
Al acht minuten geen ‘red alert’. Oh lieve G’d, laat het rustig blijven en zorg dat er niet nog meer slachtoffers vallen.
Net voordat ik mijn blog naar de redactie stuur, hoor ik op het nieuws dat er vanaf half 5 vanmorgen een staakt-het-vuren is. Het klopt: mijn telefoon is stil.
Door: Joanne Nihom - 6 mei 2019
(Onze journaliste Joanne Nihom woont al enige jaren in Israël. “Israël is voor mij thuiskomen, onderdeel zijn van een ongelofelijke uitdaging. Israël is voor mij het land, de zee, de geur van alle kruiden. Israël is voor mij het zuiden, het noorden, het westen en het oosten. Israël is voor mij de bedoeïen, de druzen, de moslim- en christelijke Arabieren, de liberale en de orthodoxe joden. Een mozaïek van mensen, gewoonten, kleuren en geuren. Israël is voor mij geschiedenis, religie en cultuur, een mengelmoes van emoties. Die sfeer wil ik overbrengen, alsof de lezer toch een beetje in Israël is. “).
Via: Christenen voor Israël